Een ontroerend, maar vaak langdradig verhaal

Woodstock, 2013. Nola en David logeren in Woodstock en bezoeken Bethel, het plaatsje waar in 1969 het festival plaatsvond. Ze slapen in Marti’s Bed & Breakfast. David hoopt hier inspiratie op te doen voor zijn nieuwe toneelstuk en het is hun gezamenlijke wens om zwanger te worden. Hoewel, gezamenlijk...? Een boek waarin de wrijving tussen de personages voelbaar is en waar emotie uit een onverwachte hoek komt.

De personages worden door Els Quaegebeur goed uitgewerkt. Nola en David zijn de hoofdpersonages uit het boek, je hoort van beiden hun verhaal. Hiervoor worden flashbacks gebruikt, die de relatie tussen David en Nola, en hun karakters, verduidelijken. David is een zeer frustrerend personage: erg dominant en als hij zijn zin niet krijgt voel je de spanning. Nola is daarentegen heel onderdanig, terwijl je als lezer het gevoel krijgt dat ze best wel een sterke vrouw is. Dit blijkt echter niet uit haar handelingen.

Dit is tegelijkertijd sterk en zwak aan het verhaal. Een auteur die personages weet neer te zetten waar de lezer emotie bij voelt, tegen wil praten of misschien zelfs wel wil schreeuwen, dat is knap. Aan de andere kant is het soms een beetje té. Dezelfde patronen houden zich het hele boek aan: David dominant, Nola onderdanig. Hier zit geen doorbreking in en dat begint op een gegeven moment te vervelen, het verhaal wordt er langdradig door.

De langdradigheid zit hem ook in de gebeurtenissen. David heeft een writers block en daar word je als lezer ook ingesleurd, omdat je meeleest met zijn gedachten. Daarnaast is het stel de hele tijd bezig met zwanger worden, althans: dat denkt David. Nola is eigenlijk nog helemaal niet klaar voor kinderen. Verder doet Nola eigenlijk vrijwel niets tijdens hun ‘vakantie’, ze leest alleen het gastenboek en blikt wat terug op het verleden, waarin ze altijd hetzelfde werk doet of zich in dezelfde soort grimmige situaties met David bevindt. Deze gebeurtenissen komen keer op keer terug, en ook hier zit geen doorbreking in. Pas in de laatste vijf bladzijden gebeurt er wat en dan is het boek ook ineens afgelopen.

Tegenover David en Nola staat een personage dat zelf niet aanwezig is in het boek (en zonder naam zelfs vrij anoniem blijft), maar zich door middel van brieven bekend maakt aan de lezer. Het is de vader van Nicky, een jongetje dat op 6-jarige leeftijd tijdens het Woodstock festival is verdronken in een vijver. Nicky’s vader is tientallen jaren later teruggekeerd om deze gebeurtenis af te sluiten en doet dat door middel van het schrijven van brieven aan zijn zoon, in het gastenboek van de Bed & Breakfast. Deze brieven zijn ontzettend mooi en voegen emotie toe aan het verhaal. Als lezer word je echt naar deze brieven toegetrokken. Het is op een heel ander niveau geschreven, heel oprecht en breekbaar. De brieven zijn eigenlijk het hoogtepunt van het verhaal.

Kortom: het zijn vooral de brieven van Nicky’s vader die de lezer nieuwsgierig houden, maar helaas is dat niet de hoofdlijn van het verhaal. Die is vaak erg langdradig, doordat de personages geen ontwikkeling doormaken en zich van begin tot eind hetzelfde blijven gedragen. De lezer bevindt zich tussen twee hele verschillende verhalen in.