Lezersrecensie
Villa des Roses heeft na honderd jaar niets aan zeggingskracht ingeboet.
Villa des Roses, de debuutroman van Willem Elsschot, pseudoniem van Alfons de Ridder (1882 tot 1960) , speelt zich af in een pension in Parijs, een nogal verwaarloosd huis, bevolkt door een allegaartje aan gasten.
Elsschot woonde zelf in een pension, gedurende zijn tijd in Parijs, het boek is daarom voor een deel autobiografisch. Toch blijkt hij ook een deel van de gasten er zelf bij verzonnen te hebben, aangezien het oorspronkelijke pension veel kleiner was.
De verhalen over die tijd vertelde hij regelmatig in de periode dat hij werkte bij de Schiedamse werf Gusto. Een collega van hem uit die tijd , een zekere mejuffrouw van der Tak, genoot zo van zijn verhalen, dat ze wilde dat hij ze opschreef. En gelukkig voor ons lezers heeft hij dat ook gedaan.
Op de voorgevel der Villa, naast de straatdeur, was een zwart bord aangebracht , waarop in gouden letters te lezen stond:
VILLA DES ROSES
Maison C.A. Brulot
pension de famille de premier ordre
Tout le confort moderne
Grand parc pour enfants
Prix divers et a convenir
Dejeuners et diners au cachet
ENGLISH SPOKEN
Dat er op deze aankondiging hier en daar flink wordt overdreven, daar komt de lezer achter tijdens het lezen van het boek.
Elektrische verlichting en een bad gelegenheid bijvoorbeeld, hield men er niet op na.
De Villa wordt geleid door Madame Brulot, een dame, die op geheel eigen wijze, het pension runt en daarbij bedrog niet schuwt. Tenslotte moet ze het hoofd boven water zien te houden en dat valt niet aldoor mee.
Zo verkoopt ze de eieren van haar eigen kippen :
"voor het garnizoen der Villa kocht zij er dan Italiaanse voor de helft van die prijs, legde die 's morgens hier en daar in de tuin te vinden, waarna zij overdag in triomf naar de keuken werden gebracht "
en koopt er goedkopere eieren voor terug, die ze aan haar pensiongasten serveert. Die hebben niets in de gaten en roemen de kwaliteit er van:
"" Omtrent de eieren waren alle dames en heren het eens: de weerga ervan was kort en goed in de hele stad niet te vinden."
De gasten van Villa des Roses zijn van divers pluimage.
Een van de gasten is de oude mevrouw Gendron, die het fijn vindt goed verzorgd te worden, maar die behoorlijk kinds aan het worden is, met alle gevolgen van dien.
Zo ontwikkelt ze de neiging tot kleptomanie, een neiging die uitmondt in een verschrikkelijke gebeurtenis.
Dan is er de dienstbode Louise , die zwicht voor de charmes van Richard Gruenewald, een jonge Duitser en een echte dandy.
Hun romance vormt een hoofdmoot van het boek.
Toch worden alle andere gasten zeker niet vergeten. De manier van beschrijven van de verschillende personen is hilarisch en humoristisch , Willem Elsschot eigen.
Zal het pension met haar bewoners het uiteindelijk gaan redden?
Het boek is geschreven in een schrijfstijl, die, honderd jaar na dato, niets aan kwaliteit en zeggingskracht heeft ingeboet.
Dit was ook de bedoeling van Elsschot, boeken te schrijven die na honderd jaar nog gelezen zouden worden.
De schrijfstijl was zo anders dan die van andere boeken in die tijd, dat het werk van Elsschot eruit sprong en mensen enthousiast waren over zijn boeken.
Juist vanwege de duidelijke en ogenschijnlijk eenvoudige schrijfstijl spraken ze de lezers aan.
Het meest aansprekende in het boek is de milde ironie, waarmee de gasten beschreven worden, een ironie, die nergens vilein of echt sarcastisch wordt.
Willem Elsschot laat de mensen duidelijk in hun waarde.
De gasten worden op een uitstekende manier geportretteerd, de onderlinge verhoudingen van de mensen zijn om van te smullen.
Ook zijn er spannende elementen in het boek, onverwachte gebeurtenissen, waar je als lezer door verrast wordt.
Tevens is deze uitgave een prachtig tijdsbeeld.
Villa des Roses is een boek over bedrog, in allerlei varianten, over bedriegen en bedrogen worden.
Het nawoord, geschreven door Elsschot kenner Eric Rinckhout, verduidelijkt nog eens het een en ander in deze uitgave.
Volgens hem is Villa des Roses een meesterwerk, een subliem boek en ik ben het met hem eens, Villa des Roses is een uitgave die, ook zeker nog in deze tijd, het verdient om gelezen te worden.
Elsschot woonde zelf in een pension, gedurende zijn tijd in Parijs, het boek is daarom voor een deel autobiografisch. Toch blijkt hij ook een deel van de gasten er zelf bij verzonnen te hebben, aangezien het oorspronkelijke pension veel kleiner was.
De verhalen over die tijd vertelde hij regelmatig in de periode dat hij werkte bij de Schiedamse werf Gusto. Een collega van hem uit die tijd , een zekere mejuffrouw van der Tak, genoot zo van zijn verhalen, dat ze wilde dat hij ze opschreef. En gelukkig voor ons lezers heeft hij dat ook gedaan.
Op de voorgevel der Villa, naast de straatdeur, was een zwart bord aangebracht , waarop in gouden letters te lezen stond:
VILLA DES ROSES
Maison C.A. Brulot
pension de famille de premier ordre
Tout le confort moderne
Grand parc pour enfants
Prix divers et a convenir
Dejeuners et diners au cachet
ENGLISH SPOKEN
Dat er op deze aankondiging hier en daar flink wordt overdreven, daar komt de lezer achter tijdens het lezen van het boek.
Elektrische verlichting en een bad gelegenheid bijvoorbeeld, hield men er niet op na.
De Villa wordt geleid door Madame Brulot, een dame, die op geheel eigen wijze, het pension runt en daarbij bedrog niet schuwt. Tenslotte moet ze het hoofd boven water zien te houden en dat valt niet aldoor mee.
Zo verkoopt ze de eieren van haar eigen kippen :
"voor het garnizoen der Villa kocht zij er dan Italiaanse voor de helft van die prijs, legde die 's morgens hier en daar in de tuin te vinden, waarna zij overdag in triomf naar de keuken werden gebracht "
en koopt er goedkopere eieren voor terug, die ze aan haar pensiongasten serveert. Die hebben niets in de gaten en roemen de kwaliteit er van:
"" Omtrent de eieren waren alle dames en heren het eens: de weerga ervan was kort en goed in de hele stad niet te vinden."
De gasten van Villa des Roses zijn van divers pluimage.
Een van de gasten is de oude mevrouw Gendron, die het fijn vindt goed verzorgd te worden, maar die behoorlijk kinds aan het worden is, met alle gevolgen van dien.
Zo ontwikkelt ze de neiging tot kleptomanie, een neiging die uitmondt in een verschrikkelijke gebeurtenis.
Dan is er de dienstbode Louise , die zwicht voor de charmes van Richard Gruenewald, een jonge Duitser en een echte dandy.
Hun romance vormt een hoofdmoot van het boek.
Toch worden alle andere gasten zeker niet vergeten. De manier van beschrijven van de verschillende personen is hilarisch en humoristisch , Willem Elsschot eigen.
Zal het pension met haar bewoners het uiteindelijk gaan redden?
Het boek is geschreven in een schrijfstijl, die, honderd jaar na dato, niets aan kwaliteit en zeggingskracht heeft ingeboet.
Dit was ook de bedoeling van Elsschot, boeken te schrijven die na honderd jaar nog gelezen zouden worden.
De schrijfstijl was zo anders dan die van andere boeken in die tijd, dat het werk van Elsschot eruit sprong en mensen enthousiast waren over zijn boeken.
Juist vanwege de duidelijke en ogenschijnlijk eenvoudige schrijfstijl spraken ze de lezers aan.
Het meest aansprekende in het boek is de milde ironie, waarmee de gasten beschreven worden, een ironie, die nergens vilein of echt sarcastisch wordt.
Willem Elsschot laat de mensen duidelijk in hun waarde.
De gasten worden op een uitstekende manier geportretteerd, de onderlinge verhoudingen van de mensen zijn om van te smullen.
Ook zijn er spannende elementen in het boek, onverwachte gebeurtenissen, waar je als lezer door verrast wordt.
Tevens is deze uitgave een prachtig tijdsbeeld.
Villa des Roses is een boek over bedrog, in allerlei varianten, over bedriegen en bedrogen worden.
Het nawoord, geschreven door Elsschot kenner Eric Rinckhout, verduidelijkt nog eens het een en ander in deze uitgave.
Volgens hem is Villa des Roses een meesterwerk, een subliem boek en ik ben het met hem eens, Villa des Roses is een uitgave die, ook zeker nog in deze tijd, het verdient om gelezen te worden.
1
Reageer op deze recensie
