Recensie Dichter op de Zeedijk

Natuurlijk is deze schrijver alom bekend van de titel "De oesters van Nam Kee"; op menig leeslijst der middelbare scholieren, verfilmd met de sexy Katja Schuurman en tevens wachtend op mijn boekenplank....... Zijn - denk ik - bekendste titel is mij inhoudelijk niet bekend.

Mijn eerste kennismaking met het werk van deze schrijver was op een italiaanse gemeentecamping te Perugia, hongerig voor leesvoer, en iets te licht bepakt. Op een van de weinige "verplichte" hang- en leesdagen "Over het IJ" uit de cantina ontvreemd en ik was meteen verkocht. Onder sidderende olijvenbomen in ruw gras me een middag verloren in dit verweesde bibboek uit Rosmalen (1996), overgestempeld door Camping "Belsito" en nu aangeland te Perugia.

Een veel uniekere indruk maakte een paar jaar later "Hier zijn Leeuwen"; een geheel ander kaliber dan eerstgenoemde - een verhaal en bespiegelingen betreffende menselijke tekortkomingen.

Dan nu, voor de uitdaging, de keuze tussen "De Oesters" en Dichter op de Zeedijk", beide op mijn NTL stapel.
Pas nu realiseer ik mij dat beide titels verfilmd zijn maar van oorsprong is mijn keuze gemaakt op basis van de (voor mij) minder bekende titel. Zijn fictie-debuut "Hier zijn leeuwen" had mij zo gegrepen dat ik dacht voor het ruwere onbekendere pareltje te moeten gaan.

Kortweg gezegd vind ik deze ontwikkelingsroman rondom Constant Wegman in de Amsterdamse Zeedijk buurt met zijn kroegen, hoeren en allerlei varianten van mensen en hun invulling van leven niet overal even pakkend. Bij tijden dwaalde mijn aandacht zwaar af, wat niet een goed teken is.
Graag verplaatste ik mij in de belevingswereld van Constant, zijn invulling en overleving in dit aparte milieu, zijn relaties met andere opmerkelijke kleurrijke volks-karakters in zijn omgeving, maar evenzogoed vroeg ik mij regelmatig de functionaliteit van bepaalde scenes af.
Er leek geen geen keuze te zijn gemaakt tussen Constants perceptie van het leven met zijn fantasierijke eigen draai hieraan, en de realistische verslaggeving van het leven, reilen en zeilen van deze volkswijk.
Wellicht zoals de achterflap zegt: "een portret geschilderd van een roemruchte buurt", ja, waarin een jongetje ouder wordt.
Ik miste het bijna "magische" van "Hier zijn leeuwen", of een filosofische diepgang die zou kunnen aansluiten bij deze intelligente jongen.
Want daar draait het om, en eindigt het mee, en toch heeft hij mij niet zozeer geraakt dat ik een emotionele band bij mijzelf bespeur. Wat ik wel graag beleef.

Kees van Beijnum blijft op "mijn leeslijst" , ik heb nog een titel te gaan en zijn titel "Een soort familie" trok ook reeds mijn aandacht, helaas was deze titel "Dichter op de Zeedijk" niet naar mijn verwachting. Jammer, jammer, een soort van medium leesbeleving.