Tijdloze tragikomische romance in een hedendaags jasje

“Toen mijn oog viel op de binnengekomen e-mail die was verzonden door een afzender die zich Sarah noemde, zonder achternaam en zonder de karakteristieke subjectregel die over het algemeen wordt gebruikt om een korte samenvatting van de inhoud te verstrekken, was mijn eerste vermoeden dat het spam betrof.”

Vanuit de gevangenis schrijft een latinist (verder genoemd, ‘de professor’ red.) met een zeer goedlopende wetenschappelijke carrière hoe hij zijn grote liefde via e-mail ontmoet. Eén ding is zeker voor hem: zij draagt geen schuld.

Misschien zit de meest magische, romantische liefde wel besloten in dat moment dat je verlangend een ideaalbeeld projecteert op een ander. Het moment dat je als vanzelf een gedicht schrijft, dat verder gaat dan ‘Schatje, het toiletpapier is op en ik zit op de pot.’ Misschien zit de puurste liefde wel besloten in het moment dat je elkaar nog niet hebt ontmoet, want in een echte ontmoeting zal altijd iets van dat gefantaseerde ideaalbeeld verloren gaan. De professor heeft de romantische liefde nog nooit gekend, laat staan het moment dat de liefde overgaat in een meer realistisch ‘houden van’. De nieuwe roman van Ilja Leonard Pfeijffer (1968), Peachez, een romance, roept heel wat filosofische gedachten op. Verwacht ook geen roman vol actie, maar een filosofische tijdloze, verkenning van het idee ‘liefde’ in een tragikomisch, hedendaags jasje met goedgeschreven zinnen.

De verhaallijn van Peachez, een romance is geïnspireerd op het verhaal van Paul Frampton, een deeltjesfysicus die verliefd wordt op een bikini-model die hij ontmoet in een chatroom. Helaas blijkt Frampton te mailen met een criminele organisatie en smokkelt hij zonder dat hij zich daarvan bewust is, cocaïne een land binnen, onderweg naar zijn grote liefde. Het verhaal van Paul Frampton is al een sensatie op zich. Het lijkt ongelooflijk in haar absurditeit. Hoe wordt een hoogopgeleid persoon, die daaruit volgend toch niet op het achterhoofd is gevallen, verliefd op iemand via internet? Dat is toch ontzettend naïef?

Deze roman gaat gelukkig niet over de naïviteit van haar protagonist. Pfeijffer doet iets extra’s en dat pakt hij slim aan. Allereerst portretteert hij de professor heel overdreven, waardoor het sterke (over)denken van het karakter benadrukt wordt en hij wat wereldvreemd overkomt. Ook werkt hij de tegenstrijdigheid en het klassieke cliché van het sexy domme blondje en de oude leermeester goed uit. Het verloop van de roman is echter allesbehalve cliché: De professor blijft namelijk ondanks alles geloven in liefde: “De liefde die ik voor haar heb opgebracht en gekoesterd, was sterk, reëel en welhaast tastbaar zo fysiek in haar effecten op mijn gemoed en gesteld dat het banale feit dat ze niet bestond daar iets aan kon veranderen.” Dat maakt deze roman, romantisch, ontroerend en aandoenlijk.

Pfeijffer laat zijn professor echter niet alleen geloven, maar ook filosoferen rondom het thema liefde: “Dat geloof in de liefde volstaat om de liefde te kennen, is het ware mysterie van het geloof. Als dit te mooi lijkt om waar te zijn, dan antwoord ik met de woorden van onze Tertullianus dat het precies daarom geloofwaardig is.” Dit tilt de roman naar een nog hoger niveau. Ook bevestigt het dat deze roman rondom een idee lijkt te zijn opgebouwd. Daar is overigens niets mis mee, wanneer dit dan zo goed uitgewerkt wordt zoals Pfeijffer dat doet.

Mocht je niet zo van filosofische overdenkingen houden, dan geniet je wellicht van de zinnen van de auteur. Zoals de conversaties tussen Sarah en haar ‘proffie’, zoals ze hem noemt: " ‘En zou je in beraad nemen om je huidige werkzaamheden te discontinueren?’ ‘Of ik zou stoppen om me in mijn blote kut te laten fotograferen? Wil je dat graag?’ "

Peachez, een romance. Wat een perfect gevonden titel voor deze roman. Een klassiek verhaal in een modern jasje. Een tragikomische romance zonder overbodige elementen en alles klopt. Pfeijffer heeft weer iets moois geschreven.