Twee verhalen in een boek, Nicky rules, Nola minder

Als jongere hoorde ik veel over Woodstock, net als Amsterdam. Maar die twee werden dan meteen aangemerkt als verboden, drugs, hippies, sex en harde muziek. En nee, daar mocht ik toch echt niet naar toe, naar andere festivals ook niet hoor. Heb ik iets gemist? is eigenlijk tot op de dag van vandaag mijn vraag. En dan verschijnt er een boek over Woodstock, en dat zou ik wel graag willen lezen.

In 'de roman 'Woodstock' vertrekken Nola en David naar Woodstock, zij is een begenadigd houtbewerker en hij een schrijver zonder inspiratie. Wellicht kan deze reis hen helpen om hun onbehagen te verbannen, en zorgen voor een nieuw elan, een nieuw geluid. Bovendien wil David graag een kind, en is deze reis een goede start.

'Woodstock' begint hartverscheurend met een brief van papa aan Nicky, gedateerd 2013 maar gaat terug naar het jaar 1969, een rampfestival voor deze vader die zijn zoon Nicky verliest. En stukje bij beetje ontrafelt zich dit verhaal.

Quaegebeur vlecht twee totaal verschillende verhalen samen, maar of dat nu wel of niet samen komt is de vraag. Eerlijkheidshalve had ik er meer van verwacht. Het verhaal over Nola en David boeit op een gegeven moment steeds minder, het is saai. Maar de brieven aan Nicky veren je elke keer weer op. De schrijfwijze over en aan Nicky ericht is mooi, poëtisch en boeit, het verhaal over Nola is langdradig en er is veel herhaling. Dat is jammer, Quaegebeur kan absoluut schrijven en ze verdient meer dan de drie sterren die ik nu geef omdat de helft van het boek te weinig boeit. Zelfs aan een van de de hoofdpersonen kreeg ik een hekel.

En ik eindig raadselachtig , Het einde in 'Woodstock' is een nieuw begin.