Non fictie

Thrillers, spannende boeken, al vanaf kleins af aan kon ik er geen genoeg van krijgen. Ik verslond ze. Het oplossen van de puzzel wie vermoordde het slachtoffer, de slachtoffers was fun, is fun. Bovendien zijn deze boeken fictie en ik zag er geen realiteit in, al verandert dat wel met de jaren hoor. Geld, liefde, wraak, hebzucht, seks, leugens en afgunst zijn terugkerende motieven waarom mensen moorden of vermoorden.

Maar wat zijn de motieven van mensen die andere mensen verraden? Zijn die motieven zo anders en waarom denkt men altijd dat verraders mannelijk zijn. Schubert ontkracht in ‘Judasvrouwen’ deze laatste theorie. Ook vrouwen werkten voor de nazi’s. De vrouwen waarover Schubert schrijft zijn geen vrouwen van Joodse afkomst, behoren niet tot het volk der zigeuners of zijn politieke gevangenen geweest of gijzelaars.

Tien van deze vrouwen worden geportretteerd door Schubert. Zij spitte vele dossiers door en ja ook de motieven konden zo uit een thriller komen, met dien verstande dat hier echte mensen het leven lieten. Geld, een onbeantwoorde liefde, jaloezie en een handdruk van de Führer, dat zijn de motieven van deze vrouwen geweest om andere mensen te verraden. Berouw komt na de zonde, ja maar dan wel in de rechtbank. Niet tijdens hun daad, maar wel erna, maar toen was het te laat.

‘Judasvrouwen’ is niet een gemakkelijk boek, maar oorlog is niet gemakkelijk. Verbijsterd las ik hoe vrouwen mensen verraadden, en hun schuld bij anderen wilden neerleggen. Lees het. ‘Judasvrouwen’ raakt je.