Een web van geheimen en leugens

Achttien jaar geleden nam Martha afscheid van vriendin Juliet op een verlaten kanaalpad. De volgende dag wordt Juliets fiets gevonden aan de waterkant. Sindsdien heeft niemand nog iets van haar gehoord. Martha is nu een bekende TV-persoonlijkheid met een eigen show. Ze behandelt cold cases en start haar eerste uitzending met de verdwijning van Juliet. Samen met haar assistent Toby gaat ze op zoek naar wat er is gebeurd met haar vriendin. Daarvoor neemt ze contact met de vriendinnen die destijds bij hun clubje hoorden. Maar zijn die vriendinnen wel wie ze beweren te zijn? En spreken ze de waarheid?

Isabel Ashdown bouwt qua opzet en inhoud met Kleine leugens verder op Kleine zus. Het verhaal is ook hier ingedeeld in drie delen met telkens twee perspectieven: dat van Casey en Martha. De lezer krijgt erg veel flashbacks voorgeschoteld die, zeker in het begin, weinig vaart in het verhaal brengen. Toch is het erg belangrijk om te weten, en dit is ook de bedoeling van het boek, hoe de verhoudingen achttien jaar geleden lagen, wie welk vriendje had, wie weleens een leugen vertelde, wie jaloers was op wie.  

Van bij het begin is het voor de lezer duidelijk dat Casey niet is wie ze beweert te zijn. Haar achtergrond is best interessant. Haar huidige levensstijl nog meer. Dit personage is tot in de puntjes uitgewerkt en roept allerlei herkenbare emoties op. Martha is down to earth en doet alles om van haar eerste show een succes te maken. Ook zij komt op de pagina’s tot leven.  

Kleine leugens moet het niet hebben van op-het-puntje-van-je-stoelspanning. Bloederige scènes komen niet aan bod. De spanning zit hem volledig in het psychische kat-en-muisspel, de vele begraven geheimen en de kracht van vriendschap. Maar die spanning begint net iets te laat waardoor de lezer het boek aan de kant zou kunnen leggen en het laten voor wat het is. Toch zou dat een vergissing zijn. De tweede helft van Kleine leugens is een pareltje dat het gebrek aan spanning ruimschoots goedmaakt.  

Ashdown schrijft zonder tierlantijntjes, geen overbodige adjectieven die rond je oren vliegen, geen woorden waarvoor je de Van Dale nodig hebt. De hoofdstukken zijn kort gehouden, zeker die van Casey.    

Kleine leugens is geen verhaal dat beklijft en dat je nog bezighoudt nadat je de laatste pagina hebt gelezen. Daarvoor is de plot net iets te mager, zit er net iets te weinig spanning in. De Engelse Isabel Ashdown kende met Kleine zus haar internationale doorbraak. Kleine leugens borduurt verder op het thema relaties en psychologie, maar heeft net ietsje minder kwaliteit.