Of je door een schilderij van Dali loopt

Spiegelink is een bijzonder verhaal te noemen, alsof je in een schilderij van Dali loopt.

Het verhaal begint op een gewone doordeweekse dinsdag. Maar zo gewoon is het niet meer als er zomaar een prehistorische computer uit de lucht komt vallen. De vrienden Oeds, Ella en Adje bestuderen het ding en komen zo in contact met Bram. Bram heeft zo’n zelfde computer alleen staat bij hem alles in spiegelbeeld. Bram zit in een vreemde afgesloten ruimte en kan zich niks herinneren alleen zijn naam. De drie kinderen gaan er alles aan doen om Bram te redden omdat hij steeds zwakker wordt en uit die ruimte moet zien te komen. Ze beginnen door middel van verhalen zijn geheugen op te frissen om zo er achter te komen waar hij precies is. Ondertussen zitten er mannen achter hun aan die de vreemde machine willen bemachtigen. Een vreemd en spannend avontuur volgt.

Zoals al gezegd een bijzonder, vreemd maar toch ook spannend boek. 250 pagina’s lang volg je de kinderen op zoek naar Bram en blijft het tot het einde toe de vraag of ze op tijd zullen zijn. Het is even wennen in het begin omdat alles in het wereldje van de drie kinderen even anders is maar toch aan de andere kant heel vertrouwd lijkt. De schrijfster weet de fantasie zo in het verhaal te verwerken dat het weer heel realistisch overkomt en dat is knap gedaan. Zo hoef je niet je hoofd te breken over moeilijke namen of situaties die je in een standaard fantasieboek tegenkomt en kan je lekker doorlezen. Het boek kent 29 vrij korte hoofdstukken, voorzien van een titel die goed aansluit bij dat hoofdstuk. Hier en daar is de tekst wat opgefleurd met kleur-illustraties van de schrijfster zelf.

De kinderen proberen het geheugen van Bram op te frissen door verhalen te vertellen waardoor ze hopen dat het zijn emoties en herinneringen opfrist. Dit geeft ruimte om in die verhalen iets heel anders te vertellen dan het lopende verhaal. Niet elk verhaal kon mij boeien en soms nam het een beetje het tempo uit het daadwerkelijke verhaal.

Tijdens het lezen (vooral aan het einde) had ik het idee in een surrealistisch schilderij te lopen vandaar mijn verwijzing naar Dali. Het verhaal is weggezet voor jongens en meiden vanaf 11 jaar. Gezien de beleving en het taalgebruik sluit dit prima aan bij deze doelgroep. Over het algemeen vond ik het een zeer origineel en bijzonder verhaal. Het lijkt zich niet in een hokje te stoppen om zomaar te zeggen wat het voor soort verhaal is en dat is juist de bedoeling. Fantasie mag door de werkelijkheid heen lopen en alles is mogelijk. Wat is er nou niet mooier dan dat?