Niet mijn verhaal, na afloop vroeg ik mij af wat ik gelezen had

Harry Turksma is geboren in Leeuwarden, woonachtig in Groningen. Hij studeerde filosfoie en Nederlandse taal- en letterkunde. Hij publiceerder een budnel met korte verhalen, een roman en een magisch-realistische novelle. Ook was er eerder een thriller van zijn hand ‘het geheim van Lina Holzberg” een karakter wat in dit verhaal weer ten tonele komt. Dit is het eerste wat ik lees van deze auteur. Deze thriller is slechts 158 pagina’s lang en er is geen voorkennis nodig omdat de auteur terug weet te blikken op het eerste boek zodat je genoeg weet van de hoofdpersonen in dit werk.

Inhoud (tekst op achterflap)

Voormalig hoofdinspecteur van politie Richard Donkers krijgt van zijn oud-collega Dirk Gouloze het verozke om te helpen bij een gecompliceerde zaak. Quincy Kooijman, een jonge, veelbelovende kunstenaar, wordt in de vroege ochtend voor de opening van izjn expositie dood aangetroffen. Donkers gaat samen met izjn vriendin Lina Holzberg op onderzoek uit, want zij kent het lokale kunstwereldje goed.

Leeservaring

Ik lees veel thrillers, heel veel thrillers. De lat ligt dan ook vrij hoog voor mij om een boek echt spannend te vinden. Speurwerk in een verhaal als deze waar de nadruk vooral ligt dat een persoon op onderzoek uit gaat ala Baantjer leest toch heel anders dan rauwe verhalen met bloederige moorden, serie moordenaar of juist verhalen waarbij de spanning juist wordt opgevoerd door zaken juist niet te vertellen. Mijn voorkeur gaat vooral uit naar dat laatste en dit verhaal kan je dus het beste wegzetten in de eerste categorie : de speurder die achter de waarheid wil komen op een wat privé detective achtige wijze.

Ik had verwacht het verhaal zo gelezen te hebben, qua aantal pagina’s en de tekst op de achterzijde, dit was niet het geval. Ik moest er echt even inkomen. In het eerste hoofdstuk wordt Donkers om hulp gevraagd door Gouloze en deze ontmoeting was traag opgebouwd en een beetje wollig geschreven naar mijn idee. Ook de manier waarop hij Lina erbij betrekt en het uitstapje dat ze samen maken om informatie in te winnen kwam moeizaam op gang. Het leek wel of de karakters alles afweegde op een zilveren schaaltje, geen spontane ontmoetingen aankonden en er was weinig ruimte voor een beetje fantasie van de lezer zelf.

Juist in een beperkt aantal pagina’s wil ik meteen meegezogen worden in het verhaal en moet er een goed tempo in zitten om mijn concentratie erbij te houden. Nu had ik het uit en bedacht ik mij ‘wat heb ik nu gelezen? “. Het bleek gewoon niet mijn soort boek. Niet mijn verhaal. Voor mij een te trage start, geen verrassende wendingen en alles leek er gewoon een beetje teveel boven op te liggen.

Als auteur is het misschien niet altijd verstandig om meerdere genres te willen beheersen. Soms ligt de kwaliteit van het schrijven in één genre. Dit las als een roman dus misschien moet ik zijn roman eens lezen, kijken of die beter bevalt.