Dramatisch

Zelden is een verhaal zo goed weergegeven op de omslag van het boek waarin het verpakt is, als bij Kinderland het geval is. Al wat belangrijk is in Mirco Watzke's (rechts) leven is afgebeeld: batje, tafeltennis, Torsten “the troublemaker” (links) en de schaduw van de muur.  

Maar wat net zo belangrijk is, is wat er niet te zien is. Zo draagt Torsten niet het uniform van de Freie Deutsche Jugend (FDJ, bestaande uit diverse pioniersverenigingen), en Mirco “the moederskindje” wel. Mirco beschikt over een batje, Torsten niet, terwijl ze beiden dolgraag tafeltennissen. En waar is het balletje?
De ondertitel is het enige enigszins misleidende element van de kaft, want die wekt de indruk dat – net zoals Riad Sattouf dat doet in zijn De arabier van de toekomstboeken – Mirco gedurende zijn opgroeien in Oost-Berlijn gevolgd wordt. Dat klopt niet, want Kinderland betreft slechts een korte periode uit Mirco's jeugd: de weken vlak voor en de dag dat de muur valt.  

Dat Mirco zo dol is op tafeltennis is de schuld van Torsten, wiens poging om als nieuweling op school contact te leggen met een groep jongens op meer dan spectaculaire wijze mislukt, waardoor boekenwurm Mirco gedwongen wordt te vluchten en geheel per ongeluk verzeild raakt in een spelletje tafeltennissen.  

Het is een zeer belangrijk moment in het leven van Mirco, een beetje bange jongen met een brilletje, een non-kapsel; niet mooi, niet cool, niet dapper, en zelfs niet impopulair. Maar hij blijkt  talent te hebben voor het pingpongspelletje. Ineens wordt hij opgemerkt. Overigens niet alleen door de kinderen die het goed met hem voorhebben. Er is ook een groep ouderejaars waar Mirco het mee aan de stok krijgt, omdat hij ze verklikt. Gelukkig raakt hij bevriend met de grote, norse, vaderloze Torsten, die hem, zo goed en kwaad als dat kan, in bescherming neemt tegen de diverse wraakpogingen.
Het leven van Mirco (en de andere kinderen) speelt zich voornamelijk af tussen school, tafeltennis en de FDJ. Het lustrum van de Pioniersvereniging grijpt Mirco met beide handen aan om een groot tafeltennistoernooi te organiseren. Samen met Torsten. Maar natuurlijk loopt dat niet van een leien dakje...  

Mawil, die bekend staat om zijn autobiografische strips, heeft zeven jaar gewerkt aan het vertellen van zijn jeugd. Het resultaat, in de vorm van Kinderland, mag er zijn; zijn dialogen voelen 'echt' aan, maar het zijn vooral de tekeningen die blijven hangen. Ze lijken op het eerste gezicht schetsmatig, maar zijn juist, als je nog eens kijkt, zeer gedetailleerd. Het is de wijze waarop verteld wordt over die laatste weken voor de 'dag dat de muur viel' die schetsmatig is. Daar moet je aan wennen, want de plotselinge scènewisselingen zorgen ervoor dat je regelmatig even het spoor van de gebeurtenissen bijster bent.  

Het ene moment zit je naast Mirco in de kerk op een bankje, om na het omdraaien van de bladzijde ineens in een Pioniersparade verzeild te zijn geraakt. Dan rijdt de bus ineens een nieuwe route en raak je samen met Mirco in paniek, is er thuis bij de Watzke's een enorme ruzie, om dan – hop – de vakantie op een naaktstrand bij te wonen. Mirco valt, letterlijk, van het ene drama in het andere en heeft nooit het idee dat hij grip op zijn leventje heeft. Dat klopt. Ook niet in het westen van Berlijn op die dag vol grote en kleine drama's in november 1989, en al helemaal niet als hij aan het eind daarvan weer samen is met zijn vriend Torsten.