Honden van Riga is de minst geslaagde Mankell die ik tot dusver gelezen heb. Wallander maakt een tweeslachtige indruk. Enerzijds is hij de depressieveling die niets meer van het leven verwacht, anderzijds de daadkrachtige smeris die de hele wereld wil verbeteren. Die karakteristieken heeft hij in meer boeken, maar waar ze anders nog enigszins geloofwaardig samengaan (geen enkel mens is immers een toonbeeld van consequentie), staan die eigenschappen in dit boek te zeer op zichzelf. Geen moment wordt duidelijk waarom Wallander per se in zijn eentje de held wil uithangen en zelfs zijn eigen collega's in het ongewisse laat. Los daarvan is het beeld dat van Riga wordt opgehangen nogal clichématig, als in een slechte spionagefilm uit de Koude Oorlog.

Dat ik er toch drie sterren voor geef, ligt aan Mankells schrijfstijl, waarin geen woord te veel voorkomt en die borg staat voor spanning, zelfs al is het een ongeloofwaardig verhaal.