Niet overtuigend

Schrijver en storycoach Edith de Wit neemt je in haar boek 'In de voetsporen van de heldin' mee door een verzameling fictieve en waargebeurde verhalen. 'Als je je eigen verhaal kent, sta je steviger in je schoenen en kun je met meer vertrouwen nieuwe wegen bewandelen' belooft de cover. Maakt het boek die belofte waar?

De auteur gebruikt de opbouw van een verhaal als structuur voor de ontdekkingsreis en onderscheidt twaalf fasen. Royaal. Te royaal, waardoor het boek lijkt op een langspeelplaat die blijft steken. Bij de problematiek waarom het verhaal draait in dit geval en de manier waarop de hoofdpersoon daarmee omgaat. Verhelderend in dat opzicht is het filmpje “Shapes of Stories” van schrijver Kurt Vonnegut: https://www.youtube.com/watch?v=oP3c1h8v2ZQ
Het boek verliest daardoor aan kracht en dat heeft het nu juist hard nodig, want de psychologische inzichten van De Wit zijn niet vernieuwend te noemen en soms zelfs twijfelachtig.

Het eerste waargebeurde verhaal dat verteld wordt is dat van de 53-jarige Linda, die zich nooit geliefd heeft gevoeld door haar stiefmoeder, ondanks haar verwoede pogingen om die liefde te 'verdienen' door het de vrouw zo veel mogelijk naar de zin te maken.Nadat ze, gesterkt door een liefhebbende partner, met sommige mensen uit haar verleden heeft gebroken en een baan in de zorgsector vindt voelt Linda zich gezien en gewaardeerd als persoon. Ze heeft gebroken met haar pleasegedrag aldus de auteur, die daarbij over het hoofd ziet dat Linda's beroepskeuze een duidelijke connectie met het verleden lijkt te hebben. Ze vertelt in haar verhaal dat het 'zorgen voor kwetsbare, afhankelijke mensen' haar veel voldoening geeft en dat ze voor een opleiding als ziekenverzorgende koos nadat ze voor oude mensen in de thuiszorg ging werken, die 'altijd blij waren om haar te zien'. Linda lijkt nog steeds een bovengemiddelde behoefte te hebben aan het zich gewaardeerd voelen door anderen.

Ook op andere vlakken weten De Wits verklaringen niet te overtuigen. 'Stemmen uit je omgeving' (over een uitdaging waarvoor je je geplaatst ziet) zouden je willen weerhouden van die uitdaging. Dat kan, maar het tegenovergestelde gebeurt net zo goed. Henkjan Smits vroeg zich ooit in zijn functie als jurylid van de talentenjacht Idols af of er niemand in de omgeving van sommige kandidaten was die de persoon in kwestie erop wees dat er van enig zangtalent in de verste verte geen sprake was. Doordat de visie van de auteur niet met overtuigende argumenten wordt onderbouwd overtuigen ze niet en dat is een obstakel dat op meer plaatsen in het boek opduikt.

Daar waar verhalen krachtige instrumenten kunnen zijn om een boodschap in te verpakken mist ironisch genoeg dit boek over storytelling de power om de visie van de auteur duidelijk neer te zetten.