Een Kleurloos Verhaal

Net als auteur Dimitri Casteleyn kiest hoofdpersoon Victor Sluis na een baan in dienstbetrekking voor het ondernemerschap. Sluis verruilt zijn loopbaan als professor in de nanotechnologie voor die van eigenaar van Nano Services en Nano Communications. Hij hoopt zo de kennis die hij in de loop der
jaren heeft opgedaan te vertalen in praktische toepassingen. De vrijheid die Nano Services hem biedt stelt hem in staat dat op zijn eigen, soms onconventionele, wijze te doen.

Speerpunt van het bedrijf is een project, dat teruggrijpt op Victors jeugd, al wordt die connectie door de auteur onvoldoende belicht. Sluis noemt het zijn 'het geheime project'. Van een intelligente man, control freak bovendien, zou je verwachten dat hij uiterst zorgvuldig omgaat met de geheimhouding van zijn geesteskind, maar niets is minder waar. Zonder enige terughoudenheid praat hij met zijn personeelschef over 'de westerse proefpersonen voor het geheime project'. Ook zakenrelatie Pritchard, een man die hij nauwelijks kent, vertelt hij dat hij een westerse proefpersoon voor zijn project nodig heeft en 'in onze democratie ligt dat wat moeilijk, wettelijk gezien dan', voegt hij eraan toe. Dat Victor Sluis de praktische kant van het project niet zelf uitvoert, maar door een medewerker laat afhandelen is het toppunt van ongeloofwaardigheden waarmee dit 'geheime project' is omgeven.

Naast zijn zakelijke beslommeringen heeft Sluis het druk met pogingen de relatie met zijn dochter Eline te herstellen. Eline ontdekt nadat ze op kamers is gaan wonen hoe beschermd ze door haar ouders is opgevoed. Vader Victor heeft hiertoe besloten en hij is het dan ook die bij Eline in ongenade valt. Als Eline verliefd wordt op Jan-Willem duurt het niet lang of je ziet als lezer van mijlenver aankomen welke rol de jongeman in het verhaal is toebedeeld.
Opvallend in het boek is de opname van een kort verhaal. Bijna vijftien pagina's spendeert de auteur aan 'Het Kwaakalarm', geschreven door Eline Sluis. De toegevoegde waarde van deze relatief omvangrijke onderbreking van het 'hoofdverhaal' wordt niet duidelijk en maakt het tot een onnodig en storend element.

'Witte Warmte' is in een vlotte, prettig lezende, stijl geschreven. Dat maakt het extra spijtig dat een in beginsel boeiend plot niet uit de verf komt. De opzet van het verhaal verzandt in saaie dialogen, oppervlakkige karakters en veel ongeloofwaardigheden. Een gemiste kans voor de auteur en voor de lezer een boek dat de moeite van het lezen niet waard is.