Te veel ballast

Karin Slaugher is een gevestigde waarde geworden in het thrillerwereldje. De boeken van deze Amerikaanse zijn stuk voor stuk grote verkoopssuccessen geworden. Trouweloos is het vijfde boek in de reeks met kinderarts Sara Linton en commissaris Jeffrey Tolliver in de hoofdrollen en ondertussen is nummer zes ook al in de handel verkrijgbaar.
Tijdens een boswandeling stuiten Jeffrey en Sara op een begraven lichaam van een jonge vrouw. Ze blijkt de dochter te zijn van een familie die een boerderij uitbaat waar kanslozen, ex-gevangenen, vluchtelingen en ieder die dat wil – zonder dat er vragen gesteld worden - kan komen werken in ruil voor eten, onderdak en het woord van de Heer. Is er een verband tussen deze godsdienstfanatici en de dood van één van hun clanleden? Of is deze conclusie gestoeld op vooringenomenheid en speelt er iets totaal anders?
Karin Slaughter bewijst met Trouweloos nog maar eens dat ze als geen ander de kunst verstaat om een verhaal op een dusdanige wijze op te bouwen en te vertellen dat de lezer geboeid blijft van de eerste letter tot aan het laatste leesteken. Haar vlotte pen en het gebruik van veelal korte zinnen zal daar zeker debet aan zijn. En hoewel het door de occasionele lezer van haar boeken wellicht geapprecieerd wordt, begint het de trouwe lezer op te vallen dat de schrijfster een steeds groeiende hoeveelheid ballast van boek naar boek meezeult. Deze veelal overbodige informatie bestaat voornamelijk uit het aanhalen van de namen van zowat alle familieleden van de hoofdpersonages en alle slachtoffers uit haar vorige boeken. Nu is het diepgang geven aan een verhaal absoluut prijzenswaardig, maar de opsomming van vrijwel de gehele stamboom van Jeffrey, Sara en Lena is niet de beste werkwijze om zo een omkadering vast te leggen.
Ook leidt de, in de eerste helft van het het boek, te nadrukkelijk aanwezige knipperlichtrelatie tussen Sara en Jeffrey de aandacht veelvuldig af van het eigenlijke verhaal. Hier geldt ook dat de trouwe fan die combinatie van Sara’s tegenstrijdige gevoelens van verlangen, bindingsangst en twijfel aan trouw al in de vorige delen uit de reeks voorgeschoteld kreeg. Waarschijnlijk is dit te verklaren als een toegeving aan het vrouwelijk lezerspubliek, die – vooral in de USA – het grootste deel uitmaken van de thriller kopende en lezende groep, en die zich met veel plezier verlekkeren aan relatieproblemen van anderen.
Het is natuurlijk ook mogelijk dat de schrijfster al deze herhalingen nodig had om een deel van de 460 bladzijden gevuld te krijgen. Hoe dan ook, het eigenlijke verhaal mag er best wezen. Karin Slaughter slaagt er weer zonder problemen in om Grant County in de ban van een moordenaar te krijgen, waarbij er veel potentiële daders de revue passeren en ze laat Jeffrey weer hard werken om slachtoffer, moordenaar en motief aan elkaar gekoppeld te krijgen. Volledig in de stijl van haar genregenoten Tess Gerritsen en Mo Hayder blijft ze trouw aan het handelsmerk van gruwelijk gedetailleerde beschrijvingen van aangebrachte letsels en verwondingen.
De lezer die Trouweloos toevallig las zal er – en dat is zeer uitzonderlijk – wellicht veel meer plezier aan beleven dan de trouwe fans die de voorgaande delen Nachtschade, Zoenoffer, Een lichte koude huivering en Onzichtbaar achter de kiezen hebben. Toch blijft het ook voor die laatste groep een boek dat de moeite van het lezen waard is.