De titel doet het boek eer aan

Marijke Schermer, toneel- en romanschrijfster, heeft met Noodweer haar tweede roman afgeleverd. Een mooi staaltje literatuur. Laat je in de winkel niet misleiden door het betrekkelijk dunne boek. Ook boeken die geen dikke pillen zijn, kunnen je als lezer meezuigen in het verhaal en tintelend achterlaten.

Emilia, 42 jaar, leidt een gelukkig leven. Wonend in de provincie met man Bruch, moeder van twee zoontjes, mede-eigenaresse van een goedlopend statistiek bureau, het leven lijkt haar toe te lachten. Totdat ze op een avond wordt herinnerd aan een bewust verdrongen periode uit haar leven. Het geheim wat Emilia haar hele relatie lang voor Bruch verzwegen heeft, achtervolgt haar. Komt het uit? En zo ja, wat betekent dit voor hun huwelijk? Tegelijkertijd blijft het regenen en regenen en wordt de rivier steeds breder totdat de dijk overloopt en het water hun huis binnen stroomt.

Schermer weet Emilia en Bruch zo neer te zetten, dat je beide ontzettend goed begrijpt. Het zijn mensen met de bijbehorende gedachten, twijfels, goede bedoelingen en verkeerde keuzes.

Het is een boek(je) die je, als je begint, niet meer neerlegt totdat je het uit hebt. Een vlotte schrijfstijl, afwisselend het heden en het verleden, de opbouwende spanning, het naderende plot. Het doet je doorlezen. Heerlijk! Ik las het op een druilerige zaterdag, waarbij de regen tegen de ramen sloeg. Toepasselijk.

Schermer is toneelschrijfster en dat ze gewend is om een mooi plot te creëren, dat kan je merken. Niet verwacht en toch heel realistisch. Prachtig! Ik hoop dat dit niet het laatste boek is waarin Emilia en Bruch schitteren; hun verhaal mag van mij verder uitgewerkt worden.