Lieflijk en luguber tegelijk

Lieflijk en tegelijkertijd luguber, deze charmant ogende Italiaanse novelle met een bizar en toch aannemelijk verhaal dat op zijn minst opmerkelijk genoemd moet worden.

Éen ding weet de 10-jarige Luca zeker als hij ontdekt dat zijn moeder dood in haar bed ligt- hij heeft geen vader, dus nu zal hij naar het weeshuis moeten. Dat wil hij koste wat kost voorkomen en dus gaat hij gewoon naar school waar hij mooi weer speelt. Luca –vroegwijs door het leven met zijn depressieve moeder- weet wat de afwezigheid van een moeder dan wel vader kan verraden en let dus op de belangrijke details, van gekamde haren tot en met de dagelijkse schone onderbroek.

Op zijn katje Blue na is Luca voortdurend alleen, waardoor hij zich met alle vrije tijd die hij in zijn `normale’ verborgen leven heeft eigenlijk geen raad weet en alleen zijn gedachten en herinneringen als afleiding heeft.
Mooie maar ook minder fraaie herinneringen laten hem naarmate de shock waarin hij verkeert afneemt verder en verder van de werkelijkheid afglijden. Luca verzinkt in een staat van lethargie waarin zijn moeizame perceptie van de hele toestand blijkt uit hersenspinsels en de bizarre associaties die hij heeft. Zijn onderbroeken draagt hij inmiddels binnenstebuiten en alles is doordrenkt van de stank van de lijklucht, wanneer de kloof tussen het normale dagelijkse bestaan en Luca's gelogen leven onverdraaglijk groot wordt en boosheid en vervolgens acceptatie Luca de deur naar de échte realiteit doen openen.

Het jonge perspectief waaruit dit bijzondere proces van rouwverwerking wordt verteld klinkt authentieker naarmate Luca zijn grip op de realiteit verliest en zijn aanvankelijk vroegrijpe en betweterige toon plaats maakt voor meer kinderlijke interpretaties en uitingen. De bevreemdende, vaak vergezochte maar originele beeldspraak máákt de sfeer en zal diegenen die daar gevoelig voor zijn niet in de koude kleren gaan zitten.