Een bewonderenswaardig stillist!

Een prachtige ontwikkelingsroman waarin Andreas Oosthoek in poëtisch taalgebruik de precaire zaak vertelt van twee jonge mannen die elkaar lief hebben.
Solle en Jacques, elk van een gegoede familie, vinden elkaar. Beiden komen ze van een grote boerderij met veel land, status en aanzien. De liefde tussen Solle en Jacques is in die tijd, jaren zestig, nog een pittig taboe. Toch zetten ze door, en ze trotseren de hoekigheid van de vader van Solle. Als die zijn trots uiteindelijk naast zich neer kan leggen en ziet dat de twee gelukkig zijn, schikt hij zich en heeft hij het zelfs over ‘zijn jongens.’
Andreas Oosthoek schrijft verheven. Het leest bijna als een gedicht. Het dwingt tot bedachtzaam lezen en zet de lezer op de juiste plaats in het verhaal. Het verhaal is niet gejaagd, geen page turner, maar eerder stijlvol, met klasse. Je voelt het milieu waarin Solle en Jacques opgroeien.
Je wilt het boek niet uit hebben, en neerleggen, omdat je er zo lang mogelijk van wilt genieten. Maar je wilt ook verder om de ontwikkelingen te zien en het verhaal te kennen. De schrijver wint het. Je leest als het ware door met je hakken in het zand.
Het mooie taalgebruik uit zich b.v. in: Ze zijn al ruim tien jaar samen, niet altijd bij maar nooit zonder elkaar. En: Achteraf, dat is altijd later en te laat, …
De taal neemt een belangrijke, zo niet belangrijkere plaats in dan het plot.
De flaptekst eindigt met: Andreas Oosthoek is een bewonderenswaardig stillist en vertelt in intense, verrassende beelden.
Helemaal mee eens. Vijf sterren!