Een schitterend tijdsbeeld

Met “ Villa des Roses “ zet Willem Elsschot een schitterend tijdsbeeld neer van het vooroorlogse Parijs, namelijk voor WOI.
In deze allereerste roman van zijn hand zet hij vanaf de eerste bladzijden onmiddellijk de trend voor het hele verhaal: de naam ‘ Villa des Roses ‘ is een al te grote eer voor wat het eigenlijk voorstelt. Het is een aftands gebouw met een niet onderhouden tuin, geperst tussen hoogbouw en nog voor eventjes uit de klauwen van projectontwikkelaars ontsnapt. Het ‘ bedrieglijke ‘ dat wij terugvinden in de naam en ook in de reklameplaat van het huis trekt zich door binnen de muren van dit oord: de eigenaars. vooral de bazin, trekken deze lijn door.
Het gaat van discriminerende pensionkosten tot een bedrog met eieren enz., ...
Tegen dit decor plaatst Willem Elsschot zijn kleurrijke en ook zijn minder opvallende personages.

Het is daar in “ Villa des Roses “ een bont, internationaal getint allegaartje. Elk personages komt in de spotlights, is het niet altijd met zijn goede kantjes, dan maken we kennis met zijn minder fraaie, scherpe kantjes. In dit vaak bizarre verhaal van menselijke relaties spelen zich toch wel enkele opmerkelijke gebeurtenissen af: zelfmoord, sinaasappelendiefstal met als gevolg een gruwelijke moord, ....
Tegen dit hallucinante beeld staat echter ook een ontluikende liefdesrelatie tussen een kostganger en een keukenmeid, ... een rokkenjager en een weduwe met kind. Deze laatste ziet de relatie wel zitten maar enkele onverwachte gebeurtenissen brengen al vlug aan het licht dat zij een speelbal was in de handen van haar minnaar, ... een kroniek van een aangekondigde mislukking, ...
Het verhaal eindigt niet in een happy-end: Villa des Roses verdwijnt onder de slopershamer, ... de personages zwermen uit, .. of keren noodgedwongen terug naar hun roots, ..
De slotzin zegt veel, ...

In eijn ongeëvenaarde stijl wert Willem Elsschot zijn lezers te boeien: hij laat ze als het ware in een spiegel kijken waar ze geconfronteerd worden met hun eigen bestaan, hun eigen doen en laten, hun eigen keuzes, hun eigen vreugde en verdriet, maar vooral met hun eigen relatie tegenover medemensen, ...
Humor, ironie en toch ook wel enige vorm van sarcasme en in fit geval zelfs een streepje horror, zijn nooit ver weg bij de auteur.
Willem Elsschot woonde zelf enige tijd in Parijs en je zou dit boek dan ook enigszins voor een stuk autobiografisch kunnen noemen, mede omdat hij zich vereenzelvigd met één van de hoofdpersonages.
Elsschot schrijft in korte, eenvoudige zinnen en hij typeert zijn vertolkers en de omgeving op zo een nauwkeurige wijze dat je als lezer als het ware bij hen aan tafel zit, getuige zijnde van een bizarre diefstal of dat je een met goedkope champagne overgoten naamfeest meemaakt, ..
Villa des Roses is onmiskenbaar een topper in de Nederlandstalige literatuur waarmee Willem Elsschot zijn eerste stappen zette als romanschrijver: er is niemand die in zijn voetsporen kan staan, ...