Recensie De Onzichtbare Stad

De "ontdekker" van Carlos Ruiz Zafón blijkt de schrijver te zijn van De onzichtbare stad; het boek wat ik vandaag gelezen heb.

Had ik opstartproblemen bij De schaduw van de wind die na een paar hoofdstukken als vanzelf verdwenen en ik alleen maar enthousiaster werd, kwamen na ca. 100 bladzijdes gelezen te hebben de vraagtekens of ik dit boek uberhaupt wel uit wilde lezen. Ik kon er niks van bakken.

Het ene moment gaat het boek razendsnel om vervolgens terug te vallen op diepzinnige en vooral eindeloos lange zinnen waar af en toe geen touw aan vast te knopen viel.

Waar ik normaal juist extra kan waarderen als het verhaal uit 2 lijnen bestaat en het de schrijver lukt om heden en verleden "aan elkaar te schrijven", raakte ik nu regelmatig de draad kwijt ... las ik nu het stuk van de hoofdrolspeler Emili Rossell of ging ik terug in de tijd met Andrea Roselli?

Gelukkig vinden de verhaallijnen en ik elkaar alsnog (maar dan ben ik al bijna op de helft) en komt het verhaal nog een beetje tot leven. Heel enthousiast kan ik er niet van worden; het is me allemaal net wat te gekunseld en ben bijna blij als ik de laatste bladzijde lees.