Recensie Vaderstad + cd

Het heeft in ieder geval een lekker leestempo, dat wel …

Maar of ik er nou echt enthousiast over ben? In ieder geval niet zoals bij het eerste boek. Dat boek had iets puurs, iets rauws en vol emotie. Een vader die na een lange strijd verdrietig en verscheurd moet aanzien dat de “wederpartij” met argumenten komt waar de Rechtbank (tot verbazing van velen!) in haar uitspraak in mee gaat waardoor Lila bij haar moeder in Zweden gaat wonen.

Mijn eerste reactie na het lezen van Vaderstad is dat het min of meer een verkapte herhaling van Weg van Lila, oftewel boek 2 beschrijft het proces van het schrijven van boek 1 met hier en daar wat toevoegingen.

Het is minder rauw en ik mis vooral de echte pure emotie. Was hoofdfiguur Djon in Weg van Lila voor mij nog de sympatieke vader die tot het uiterste ging om zijn kleine meisje bij hem te mogen houden, krijgt hij nu bijna iets van een “dwaze vader” die op het eind de boel weer recht zet en Lila vervolgens braaf weer bij haar moeder brengt, wat hem dan helemaal ongeloofwaardig maakt.

Met de schrijfstijl van Patrick van Rhijn is niks mis; rauw, lekker direct en met af en toe een vette knipoog naar zichzelf en zijn / Djon’s levensstijl en leest daarom lekker up-tempo, maar voor nu ben ik wel even “klaar” met het Lila-verhaal en kom dan ook niet verder dan 2 duimpjes.