gewoon, een goede thriller...

Noem dat maar gewoon, maar ja als je als schrijversduo zo succesvol bent... 

Bijzonder vind ik de verteltrand. In de ik-vorm schrijven, letterlijk tot aan den dood, en dan vervolgen in de ik-vorm van de volgende. Het valt bijna niet op, terwijl het toch zeer ongewoon, en zeker ongemakkelijk is.
Ik vraag mij altijd af, wie van het duo nu "ïn de lead" is, in dit boek bijvoorbeeld lijken de intro's met de gedachten van de moordenaar het meest geschikt om door een ander geschreven te laten zijn. Maar of dat zo werkt, ik weet het niet. Ik ga gewoon aan de volgende Nicci French beginnen want ze zijn de moeite beslist waard...