Master of puppets

Jef Schokkaert laat in zijn debuutroman zien dat hij de personages in zijn boek kan inzetten om zijn verhaal te vertellen. Ieder persoon in het boek staat ten dienste van dit verhaal, één waarin de schrijver geen standpunt inneemt aangaande de gebeurtenissen en dat zorgt er voor dat je als lezer gaat nadenken over deze zaken.

Jef vertelt een verhaal over de actualiteiten die mogelijk in de toekomst in een ander daglicht geplaatst kunnen worden. En zo begint ook het boek; ”De verraders van het heden zijn de helden van morgen”. Is dit wel zo? En wie zijn dat dan die helden en verraders?

Actualiteiten zoals de opwarming van de aarde, het gemak waarmee we het internet gebruiken en onze gegevens delen, aanslagen die gepleegd worden komen allemaal aanbod. En ook de alledaagse dingen zoals het hebben en onderhouden van een relatie, het maken van keuzes; groot en klein. Al deze dingen hangt de schrijver aan de personages en laat ons als lezer ook steeds op en neer gaan in de tijd tussen 2055, 2020 en 2017. Het klinkt wat veel maar Jef Schokkaert weet dat allemaal zo in elkaar te vlechten dat het een goed leesbare roman blijft.

De schrijver maakt ook gebruik van verschillende schrijfstijlen waardoor het verhaal nog meer gaat leven. De beschrijvingen zijn zeer mooi en meeslepend: “De zon heerste dictatoriaal over de blauwe lucht. Enkel krekels betraden nog uit vrije wil de straten waar het opnieuw kneedbare pek glinsterde en vuilniszakken werden naar de straatkant verbannen waardoor de windstille lucht een toets van verrotting kreeg.”
De verschillende schrijfstijlen zijn in het boek makkelijk te herkennen.

Dit is één van de weinige boeken die vraagt om opnieuw gelezen te worden.