Recensie Een soort familie

In Een soort familie voert de auteur een gezin ten tonele dat op hardnekkige, haast opdringerige, zelfs verstikkende wijze de beleving van hun idealen oplegt. Met een bijna fanatiek fundamentalisme trachten de beide ouders hun beide zonen voor hun kar te spannen. Daar moeten dus ongelukken van komen. De zielige zwever van een vader die onder de psychische druk van zijn vrouw, zich nog zieliger gaat gedragen komt in een dramatisch conflict met de oudste zoon. De jongste incasseert alles als de zwakke mindere van zijn moreel sterkere broer.
De dramatiek en de geladenheid van de roman, wordt in hoge mate verankerd in lood-zware volzinnen die pas tot de lezer doordringen na een tweede leesbeurt. Een heerlijk klusje voor liefhebbers van zinsontledingen. De hoofdpersoon, Teun, alias de jongste zoon wordt telkens na een brok zwaar drama, als volwassene en gedoodverfde lozer, aan de lezer gepresenteerd. Persoonlijk heb ik het niet door waarom de auteur deze modus operandi heeft gebruikt, tenzij als ontspannend element om wat te bekomen van de zwaar melancholische gezinsproblematiek in het kille Friesland. De natuurbeschrijvingen van Van Beijnum zijn zeer beleefbaar weergegeven, maar een regenvlaag moet niet noodzakelijk om de twintig pagina’s beschreven worden om er goed nat van te worden.
Aangrijpend in deze roman is ongetwijfeld de ontmoedigende stelling dat idealisten telkens weer opnieuw te pletter lopen tegen de onverschilligheden of erger nog, de manifeste tegenkantingen en kwade bedoelingen van de “anderen”
En nu heb ik echt behoefte aan een blij boek.