Nog onbeheersbaarder dan honger: bloeddorst

Vanuit haar werkkamer ziet Nadine Ravendorp haar man Derek over de oprijlaan lopen van hun deftige William Banting Instituut voor verandering van leefstijl. De tuin is een en al weelde in "deze heerlijke aprilmaand: de maand van nieuw leven, nieuwe hoop." Deze zin bevat dramatische ironie. Je vermoedt dat de komende tijd juist niet zo super zal verlopen en vraagt je af wat er speelt. Ze hebben een afspraak voor een interview met een journaliste en daar hangt veel van af, want de aanmeldingen lopen terug. En inderdaad: de zorgvuldig opgebouwde façade begint barsten te vertonen.

Stijl en distinctie spelen een cruciale rol in dit exclusieve kuuroord in de duinen, waar corpulente mannen voor veel geld kunnen afvallen. Ze worden op dieet gezet, doen aan fitness en hebben een programma waarbij ze worden afgeleid van gedachten aan of gevoelens van honger. Toen Nadine elf jaar oud was, weigerde haar moeder nog langer huishoudelijke taken zoals koken te verrichten, waardoor zij als kind vanzelf afviel en nog steeds bevestiging nodig heeft. Nadine en Derek, die eigenlijk anders heten, hebben ooit besloten zichzelf opnieuw uit te vinden. Ze vormen een goede combinatie en hebben een gelukkig huwelijk, maar wanneer Derek naar het buitenland is vertrokken om hun concept te promoten, begint ze te twijfelen.

Is hij nog wel gelukkig met haar? Ineens realiseert ze zich dat ze de afgelopen tijd niet veel seks meer hebben gehad. En waarom neemt hij zijn telefoon niet op wanneer ze hem belt? Maar zelf heeft ze ook geheimen: ”Tot op de dag van vandaag heeft Derek geen idee hoe immens haar opluchting was toen bleek dat ze haar zwangerschappen niet kon verdragen. Voor de mensheid zou het niets uitmaken, die zou onverstoorbaar doorgaan met het aaneenrijgen van generaties, met het doorgeven van weeffouten en familiale eigenaardigheden die erom schreeuwen om tot in het zevende geslacht te worden gewroken of gecompenseerd.”

Ondertussen verliest ze binnen een paar dagen de grip op zichzelf en haar instituut: ze is aangehouden met drank op, rijdt een zwerver aan en neemt die mee naar het instituut, maar slaagt er niet in om deze te verbergen voor het personeel en haar gasten. Tot overmaat van ramp begint het personeel te muiten. Dan dient zich een belangrijke, rijke gast aan die alleen wil komen wanneer zijn dochter ook mee mag, wat tegen de gewoonte is en deze blijkt bij aankomst een ander eetprobleem te hebben dan Nadine had aangenomen...

De overige gasten nemen aanstoot aan het ‘gratenmonster’, maar ze kan het zich financieel niet permitteren om de twee gasten weg te sturen. Zo dreigt alles uit de hand te lopen en begint Nadine zich steeds meer voor zichzelf te schamen; ze voelt zich een oplichter en geldwolf, een vrouw zonder hart en het lukt haar steeds minder om de schone schijn op te houden, wat enkele gasten weer doorhebben en voor de nodige hatelijke opmerkingen zorgt:

"Nog onbeheersbaarder dan honger: bloeddorst."

Hoewel ze twijfelt, gaat ze de strijd aan en enkele toevallige gebeurtenissen zorgen voor onverwachte wendingen.

De vertrouwde thema’s als eetstoornissen, controledwang en schaamte worden door Renate Dorrestein (1954) met aanstekelijke beeldspraak, ironie en sarcasme opgedist. Ze wekt spanning met open plekken en geeft geleidelijk informatie prijs door  flashbacks naar het verleden. Helaas neemt ze in de loop van het verhaal haar toevlucht tot enkele kunstgrepen die de geloofwaardigheid niet ten goede komen. Kortom: Renate Dorrestein heeft weer een lekkere maaltijd bereid met haar vaste ingrediënten: snel te verorberen, een beetje scherp, maar tegelijk ook luchtig en licht verteerbaar. Hapklare brokken volgens beproefd recept!