In gevecht met beginstand 0 – 1

Opgroeien in een troosteloze wijk. Met armoede, lawaai, lastige (stief)ouders en grauwe scholen. Het valt niet mee om in zo’n omgeving je eigen weg te volgen. Het valt niet mee om in zo’n omgeving te overleven.
Alex Boogers weet hier alles van. Zelf geboren en getogen in, zoals hij het consequent noemt ‘het Naamloze Gat’, Vlaardingen. Met alles wat er bij zo’n Naamloos Gat past: een moeilijke jeugd, een straatcultuur waarin je je moet handhaven, geldgebrek en eenzaamheid. En al ontworstel je je uiteindelijk aan je beginstand, dan nog blijf je altijd met één been in je oude wijk staan. Gelukkig maar voor ons lezers. Want Alex Boogers weet van binnenuit te beschrijven hoe de levens van mensen eruit zien die opgroeien in zo’n troosteloze wijk en die proberen als individu iets van hun leven te maken. Hij kan dit met mededogen en begrip (en soms met ingehouden woede) beschrijven, of het nu om beroerde familieverhoudingen gaat (zoals in ‘Alleen met de goden’) of om pechvogels die maar niet de wijk uit kunnen komen (zoals de buschauffeur Erwin uit ‘Lijn 56).
Ook in ‘Onder een hemel van sproeten’ is de couleur locale een troosteloze wijk zonder naam. En ook hier zijn de levens van de hoofdpersonen: Amy, Jacob en Harvey, nauw verweven met hun leven in deze wijk en hun buitenstaanderspositie. De joodse Amy die op een school zit waar ze niet wordt gezien (‘Ik ben het meisje dat nooit gekozen wordt, omdat ik niet gezien wordt’, schrijft ze in haar dagboek), en uiteindelijk –met rampzalige gevolgen – wél wordt gezien, door een groep jongens die het niet zo begrepen hebben op ‘blanke hoeren’. Jacob, die zijn dementerende vrouw Claire heeft ‘geholpen’ te overlijden en na haar dood geen zin meer kan ontdekken in het leven, en hooguit wat troost krijgt door de natuur en door de gesprekken met Amy. En dan de Surinaamse Harvey, de alwetende verteller, die als zwakbegaafd wordt beschouwd en niet kan praten, en daardoor niet serieus wordt genomen. Uiteindelijk móet hij wel praten, zij het nog steeds zonder gesproken woorden: als zegsman van de levens van Amy en Jacob schrijft hij uiteindelijk alles op.
Zo weergegeven lijkt het alsof ‘Onder een hemel van sproeten’ vooral een opeenstapeling van pech en ellende in zich heeft. Het mooie van dit boek is dat dit niet zo is. Ondanks alle ellende, alle misverstanden, alle daden-die-niet-gesteld worden hebben alle hoofdpersonages ook hun eigen vluchtroute gevonden. Amy die van kunst en tekenen houdt en daarvan kan genieten, Jacob die troost vindt in de natuur, en Harvey die door te schrijven zijn stem weet te vinden. Die boodschap: ‘Er is ontsnapping mogelijk’ klinkt duidelijk door in dit boek. Die ontsnapping ligt dan wel buiten de wijk, buiten het Naamloos Gat. Begeleid door jazztonen van Coltrane, en gekleurd door de kunst van Basquiat. En mooi beschreven in de taal van Alex Boogers.