Lezersrecensie
Geen Umberto Eco van de lage landen
Mocht ‘De Ommegang’ niet op de shortlist voor de Libris Literatuurprijs gestaan hebben, dan zou ik het boek waarschijnlijk niet gelezen hebben – ik wil nog té veel andere boeken lezen.
Uit nieuwsgierigheid naar de beweegredenen van de juryleden heb ik het boek dus wel gelezen. Gelukkig schrijft Jan Van Aken zeer vlot en het verhaal leest gemakkelijk door maar voor mij is het geen ‘kathedraal van een boek’ en is het niet omdat je een lijvig, erudiet boek over de middeleeuwen schrijft, dat je dan de Umberto Eco van de Lage landen bent – zoals ik hier en daar in besprekingen lees.
Ik hou van het idee van een parallelle wereld naast de zichtbare en kenbare werkelijkheid. In ‘De Ommegang’ schept het hoofdpersonage in zijn hoofd een compleet nieuwe wereld waarin hij weken kan ronddolen. Het idee van ‘het geheugenpaleis’, het vergaren van kennis als machtsmiddel, de hele zoektocht naar kennis die niet altijd tot inzicht leidt en het inzicht dat altijd net buiten ons bereik ligt, vond ik het boeiendste onderdeel van dit boek.
‘De Ommegang’ neemt de lezer mee op een reis door Europa en door het Byzantijnse rijk in de periode voor de val van 1453. Op het vlak van de middeleeuwse geschiedenis ben ik een leek en dus gemakkelijk te imponeren met interessante feiten. Het boek friste mijn geheugen op en ik herinnerde me de geschiedenislessen: het is een periode geteisterd door opeenvolgende oorlogen en machtswissels, het christendom in Europa verkeert in grote crisis, plots zijn er 3 pausen, er heerst overal chaos, de Kerk is een oord van corruptie, verraad, losbandigheid, er is chaos en ketterij alom.
Enorm boeiend allemaal en ik heb veel bijgeleerd!
Maar Jan Van Aken wil anderzijds ook veel te veel vertellen en vanaf het moment dat het hoofdpersonage in Konstanz aanbelandt, raakte ik de draad kwijt, sloeg de verveling toe en bleef ik me toch een aantal zaken afvragen: spelen Maelgys en Lorea plots geen enkele rol meer? Wie zijn al die mannen die Isidoor nu weer ontmoet? Welke rol spelen ze in deze geschiedenis? Wanneer kom ik nu eindelijk eens te weten waarom Isidoor in die kerker zit? … De vele uitspattingen in Isidoors stamcafé ‘De Friedel Ziere’ mochten, mijns inziens, geschrapt worden.
Bovendien heb ik het na ‘Grand Hotel Europa’ en ‘De Ommegang’ gehad met schrijvers die een wereld scheppen waarin vrouwen enkel leeghoofdige, seksuele wezens zijn die zich vol wellust overgeven aan hen en/ of aan hun hoofdpersonages.
Uit het boek onthou ik wel volgende wijze raad: ‘We moeten matigheid betrachten maar om te bepalen waar de grens is, moeten we eerst de onmatigheid verkennen.’
( Misschien lieten zowel Ilja Leonard Pfeiffer als Jan Van Aken zich hierdoor leiden in het schrijven van hun vuistdikke romans met te veel ideeën en te veel herhalingen.)
Uit nieuwsgierigheid naar de beweegredenen van de juryleden heb ik het boek dus wel gelezen. Gelukkig schrijft Jan Van Aken zeer vlot en het verhaal leest gemakkelijk door maar voor mij is het geen ‘kathedraal van een boek’ en is het niet omdat je een lijvig, erudiet boek over de middeleeuwen schrijft, dat je dan de Umberto Eco van de Lage landen bent – zoals ik hier en daar in besprekingen lees.
Ik hou van het idee van een parallelle wereld naast de zichtbare en kenbare werkelijkheid. In ‘De Ommegang’ schept het hoofdpersonage in zijn hoofd een compleet nieuwe wereld waarin hij weken kan ronddolen. Het idee van ‘het geheugenpaleis’, het vergaren van kennis als machtsmiddel, de hele zoektocht naar kennis die niet altijd tot inzicht leidt en het inzicht dat altijd net buiten ons bereik ligt, vond ik het boeiendste onderdeel van dit boek.
‘De Ommegang’ neemt de lezer mee op een reis door Europa en door het Byzantijnse rijk in de periode voor de val van 1453. Op het vlak van de middeleeuwse geschiedenis ben ik een leek en dus gemakkelijk te imponeren met interessante feiten. Het boek friste mijn geheugen op en ik herinnerde me de geschiedenislessen: het is een periode geteisterd door opeenvolgende oorlogen en machtswissels, het christendom in Europa verkeert in grote crisis, plots zijn er 3 pausen, er heerst overal chaos, de Kerk is een oord van corruptie, verraad, losbandigheid, er is chaos en ketterij alom.
Enorm boeiend allemaal en ik heb veel bijgeleerd!
Maar Jan Van Aken wil anderzijds ook veel te veel vertellen en vanaf het moment dat het hoofdpersonage in Konstanz aanbelandt, raakte ik de draad kwijt, sloeg de verveling toe en bleef ik me toch een aantal zaken afvragen: spelen Maelgys en Lorea plots geen enkele rol meer? Wie zijn al die mannen die Isidoor nu weer ontmoet? Welke rol spelen ze in deze geschiedenis? Wanneer kom ik nu eindelijk eens te weten waarom Isidoor in die kerker zit? … De vele uitspattingen in Isidoors stamcafé ‘De Friedel Ziere’ mochten, mijns inziens, geschrapt worden.
Bovendien heb ik het na ‘Grand Hotel Europa’ en ‘De Ommegang’ gehad met schrijvers die een wereld scheppen waarin vrouwen enkel leeghoofdige, seksuele wezens zijn die zich vol wellust overgeven aan hen en/ of aan hun hoofdpersonages.
Uit het boek onthou ik wel volgende wijze raad: ‘We moeten matigheid betrachten maar om te bepalen waar de grens is, moeten we eerst de onmatigheid verkennen.’
( Misschien lieten zowel Ilja Leonard Pfeiffer als Jan Van Aken zich hierdoor leiden in het schrijven van hun vuistdikke romans met te veel ideeën en te veel herhalingen.)
1
Reageer op deze recensie
