Lezersrecensie
Gestrand: bijzonder liefdesverhaal tegen de grillige achtergrond van een onbewoond eiland
Wat begint als een simplistisch boek met een ietwat belerende interactie tussen de personages, slaat al gauw als een blad aan een boom om. 'Gestrand' wordt daarna een bijzonder liefdesverhaal tegen een prachtige, doch grillige achtergrond van overleven op een onbewoond eiland.
De 30-jarige lerares Anna ontvlucht haar moeizame relatie door de 16-jarige T.J. een zomer lang bijles te geven in zijn ouders vakantiehuis op de Malediven. Hun vliegtuig crasht echter en samen stranden ze op een ruig, onbewoond eiland. Zie dat maar eens te overleven zónder voedsel, water en onderdak. Niet verwonderlijk is het dat de band tussen Anna en T.J. sterker wordt met iedere dag die verstrijkt zonder gevonden te worden. Ook ontkomen ze in de loop der jaren op het eiland niet aan het menselijke gevoel der liefde.
De plot triggert de lezer opdat het thema van een relatie tussen docente en (minderjarige) student een taboe is dat niet binnen de normen van de maatschappij past. Nieuwsgierig word je naar de manier waarop Garvis Graves dit thema zal portretteren zonder dat het mensen tegen de borst stuit. Het wordt snel duidelijk dat de auteur zich niet al teveel buiten de gebaande paden begeeft. Hoewel het beschaafd blijft – en het nergens tegen de wet ingaat – weet Garvis Graves toch een boeiende relatie te ontwikkelen tussen twee mensen die in broze omstandigheden alleen elkaar hebben.
Aan het begin van het boek zijn de conversaties tussen Anna en T.J. houterig en betuttelend. Het verhaal is daar echter niet debet aan, want desalniettemin blijft het onderwerp boeiend en stop je niet met lezen. Met de beeldende schrijftechniek maakt Garvis Graves haar "beginnersfoutje" heel wat goed. De constante wisseling van vertelperspectief, maakt dat het voelt alsof je er als lezer bij bent op het eiland. Het is soms net of naar je een film kijkt in plaats van een boek leest. In een mum van tijd is het boek dan ook uit en weet je niet hoe snel je verder moet in het vervolg, 'Droomeiland'.
De 30-jarige lerares Anna ontvlucht haar moeizame relatie door de 16-jarige T.J. een zomer lang bijles te geven in zijn ouders vakantiehuis op de Malediven. Hun vliegtuig crasht echter en samen stranden ze op een ruig, onbewoond eiland. Zie dat maar eens te overleven zónder voedsel, water en onderdak. Niet verwonderlijk is het dat de band tussen Anna en T.J. sterker wordt met iedere dag die verstrijkt zonder gevonden te worden. Ook ontkomen ze in de loop der jaren op het eiland niet aan het menselijke gevoel der liefde.
De plot triggert de lezer opdat het thema van een relatie tussen docente en (minderjarige) student een taboe is dat niet binnen de normen van de maatschappij past. Nieuwsgierig word je naar de manier waarop Garvis Graves dit thema zal portretteren zonder dat het mensen tegen de borst stuit. Het wordt snel duidelijk dat de auteur zich niet al teveel buiten de gebaande paden begeeft. Hoewel het beschaafd blijft – en het nergens tegen de wet ingaat – weet Garvis Graves toch een boeiende relatie te ontwikkelen tussen twee mensen die in broze omstandigheden alleen elkaar hebben.
Aan het begin van het boek zijn de conversaties tussen Anna en T.J. houterig en betuttelend. Het verhaal is daar echter niet debet aan, want desalniettemin blijft het onderwerp boeiend en stop je niet met lezen. Met de beeldende schrijftechniek maakt Garvis Graves haar "beginnersfoutje" heel wat goed. De constante wisseling van vertelperspectief, maakt dat het voelt alsof je er als lezer bij bent op het eiland. Het is soms net of naar je een film kijkt in plaats van een boek leest. In een mum van tijd is het boek dan ook uit en weet je niet hoe snel je verder moet in het vervolg, 'Droomeiland'.
1
Reageer op deze recensie
