De albinokrab weet van niets

Met Zwijgzee debuteert Jolanda Oudijk als dichter. Eerder werkte zij mee aan het kinderboek Het geheim van de Haspelnap en schreef zij korte verhalen, sprookjes en songteksten.

De gedichten in Zwijgzee zijn ondergebracht in vijf delen. Het eerste deel heet: Teken van leven. Hierin staat de jeugd/het kind centraal. In gewone woorden wordt het leven treffend bezien. Zoals in Leemten: 'met acht is liefde/een album vol stickers/ een mannetje en een vrouwtje.' Er volgt een opsomming van de liefde is ... (samen afwassen, en dergelijke). De werkelijkheid is anders en Oudijk geeft dat in korte strofen weer. Het album met de stickers eindigt 'in een la voor later'.
In Monday Morning blues wordt het leed van de puber geschetst: 'In sluimer leest hij / met zijn vingers / het braille van zijn puistjes.' Het eerste deel eindigt met het gedicht: Op de rand. 'Mijn moeder zegt / dat mijn toekomst / voor me ligt'. Letterlijk te lezen als opmaat naar de volwassenheid en daarmee ook naar de volgende delen in de bundel.

In De kleurstelling van teleurstelling vergelijkt Oudijk de voorbije liefde met een kameleon. 'Ik hielde me staande / en wachtte / tot jij volledig opging / in de omgeving'.
In deze delen meer gedichten over contact, de wens daartoe dan wel de onmogelijkheid, zoals in Ontvrienden en Stiltecoupé en het titelgedicht Zwijgzee waarin de menselijke stem het moet afleggen tegen het bruisen van de zee. Dit gedicht loopt min of meer door in De albinokrab: 'hij heeft er geen weet van / dat hij in dit gedicht verschijnt.' Oudijk geeft aan dat deze poëzie toch echt mensenwerk is.
Een enkele keer knipt Oudijk de regels zo kort dat het betreffende gedicht gejaagd overkomt - de inhoud zou dan meer gebaat zijn bij een langere regel. Qua woordkeus is het steeds helder en de poëzie zit vaak in een alledaagse waarneming, dat heeft Oudijk duidelijk verwoord zonder opsmuk.
64 pagina's. Mooi vormgegeven.