Acht maanden in de Gazastraat

Ik mocht dit boek lezen voor de Hebban Leesclub en vanaf het moment dat het boek op de deurmat lag, was ik onder de indruk. In eerste instantie van het omslag. De afbeelding op het omslag deed me denken aan het werk van de schilder Hopper. Het is niet echt een aansprekende, opvallende cover, maar straalt eenzaamheid uit. En achteraf bleek dat goed bij het verhaal te passen.

Ik wilde dit boek graag lezen omdat ik eerder Wolf Hall van Hilary Mantel had gelezen en erg onder de indruk was van de aantrekkelijke schrijfstijl van Mantel. Ze kan de lezer volledig meenemen in het verhaal. Een andere reden is dat ik nieuwsgierig was naar het leven van expats in een Saoedi Arabië. Ik had dus verwacht dat politiek en cultuur een belangrijk onderdeel zouden uitmaken van het verhaal. Waar ik echter door verrast werd, was het spanningselement. Dat en de geweldige schrijfstijl maakte dat je je volledig kan verliezen in het verhaal en het binnen no-time uit hebt.

In de personages vond ik echter een grote tegenstelling, wat een beetje een teleurstelling was. Het personage van Frances wordt enorm uitgediept. Mantel neemt je mee door het verhaal aan de hand van Frances. Haar partner in tegenstelling tot Frances leer je nauwelijks kennen. Alleen dat hij hard, werkt, veel geld wilt verdienen en vaak erg kortaf is. Door de woorden van Frances kom je te weten dat hij veranderd is sinds ze verhuist zijn naar Saoedi Arabië, maar als lezer ervaar je dit niet, omdat je niet genoeg te weten komt van Andrew voordat ze vertrokken, maar ook terwijl ze in de Gazastraat wonen.

Bij Frances zie je een grote ontwikkeling. Zij gaat van een actieve, jonge, ondernemende vrouw, naar een vrouw die alleen maar mag binnen moet blijven, niet mag werken en haast geen vriendinnen heeft. Ze takelt langzaam af, ondanks het contact dat ze opbouwt met twee vrouwen die bij haar in het gebouw wonen. De conversaties tussen Yasmin en Frances waren erg interessant en gaven het verhaal een meerwaarde. Vooral omdat je een kijkje krijgt in het leven van een vrouw die in die cultuur en met andere gewoontes is opgegroeid. Interessant om haar standpunten te horen over de politiek en cultuur van het land.

Daarbij kwam er een grote variëteit aan cultuurverschillen naar voren. De rol van het Islamitische geloof, de positie van de vrouw, eenzaamheid, vertrouwen en aanpassingsvermogen zijn slechts een aantal voorbeelden daarvan. De auteur gebruikt Francis om deze thema’s uit te werken. De veranderingen die ze doormaakt staan in contrast met de manier hoe ze eerder heeft gewoond in Londen en Afrika. Het is interessant om dit verhaal te lezen als je wilt weten hoe een westerling het leven in Saoedi Arabië ervaart.

Acht maanden in de Gazastraat is geschreven in de jaren tachtig, maar als lezer merk je dat bijna niet. Het enige moment waarop ik me dat realiseerde, was toen Frances het over haar walkman had. Je wordt volledig in het verhaal en de sfeer opgenomen. Dat kan zeker niet elke auteur en maakt Acht maanden in de Gazastraat een prachtig geschreven verhaal.