Heel anders dan de vorige boeken

Na het overdonderend succes van Adelaarsbloed en Broeder Grimm verrast Craig Russell ons met een heel ander type boek: De kleur van verraad heeft als achtergrond de politieke onrust in Duitsland van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw.
Kort na elkaar wordt Fabel geconfronteerd met de moord op twee bekende figuren. De een is een politicus met een lange voorgeschiedenis, de ander een geneticus die onderzoek doet naar het zogenaamde ‘overgeërfd geheugen’. Bij beide lichamen wordt één enkele rode haar gevonden. Opvallend is dat de haren met elkaar overeenkomen, maar ook met die van een moordenaar die al decennia geleden is overleden. Het onderzoek wordt bemoeilijkt doordat de moordenaar blijkbaar iemand heeft die hem stap voor stap op de hoogte houdt van het onderzoek.
Bijna alle elementen die de vorige boeken van Russell zo’n succes maakten, zijn terug te vinden in dit derde verhaal met Jan Fabel in de hoofdrol. Zijn relatie met Susanne, die op een belangrijk punt is aanbeland – gaan ze samenwonen of niet? - , de beeldende beschrijvingen van de stad Hamburg en Jans medewerker, wiens achtergrond een belangrijke rol speelt bij hun samenwerking. Helaas ontbreekt de spanning en de intensiteit van het plot.
De kleur van verraad belooft heel veel: wat hebben genetisch onderzoek en een moordenaar die al lang dood zou zijn, met elkaar te maken? Hoe gaat het verder met Maria die onder behandeling is voor haar angststoornis? Gaan Jan en Susanne samenwonen? En vooral: wie heeft nu al die moorden gepleegd en waarom?
Op deze vragen wordt niet in alle gevallen een antwoord gegeven; Russell is een kundig auteur en knoopt diverse draadjes aan elkaar. Helaas lijdt het boek aan een bepaalde ‘rommeligheid’. In korte hoofdstukken krijgt de lezer achtergrondinformatie, maar het duurt te lang voordat de lezer doorheeft waarom er nu precies wat gebeurt. Natuurlijk wordt de moordenaar gepakt, maar de manier waarop de lezer hier en daar op het verkeerde been wordt gezet is niet van de hoge standaard die we na de eerste boeken van Russell gewend zijn.
De lezer krijgt heel veel informatie over de politieke onrust in Duitsland zo’n dertig, veertig jaar geleden. Voor lezers van bijna een halve eeuw oud, zoals uw recensent, zijn namen als bijvoorbeeld die van de Baader-Meinhof groep nog wel bekend, uit het nieuws van die tijd. Voor jongere lezers zal het echter allemaal wat ingewikkeld en vreemd overkomen. Het is natuurlijk niet erg dat De kleur van verraad geen ‘gemakkelijk’ boek is. Het is echter wel jammer dat het verhaal minder intelligent en spannend overkomt dan de vorige boeken van Russell.