Een raamvertelling

Na The Client, The Pelican Brief en The Firm ben ik Grisham een beetje uit het oog verloren. Maar ik kreeg met The Last Juror dan ook geen rechtbankthriller in handen… The Last Juror is een raamvertelling. Aan de hand van de herinneringen van de eigenaar van de plaatselijke krant wordt een beeld geschetst van het leven en werken van een aantal mensen in een piepklein stadje in Amerika gedurende de jaren zeventig. Danny Padgitt, telg uit een kwalijke familie, verkracht en vermoordt een aardige jonge moeder.

Aangezien ze zelf nog net weet te vertellen wie het gedaan heeft, is het oppakken van de dader niet moeilijk. Het proces is echter lastiger, want natuurlijk probeert Danny’s criminele familie alle mogelijke getuigen om te kopen. En soms lukt dat ook nog. Wat het echter voor de mensen in het verhaal, is het feit dat er een zwarte vrouw in de jury zit. Een zwarte vrouw die de bijzondere vriendin is van de eigenaar van de krant. Dit boek is eigenlijk het verhaal van die vrouw, Miss Callie. En daarom is dit boek voor ons nu niet bepaald interessant. Want hoe keurig ook geschreven, het feit dat zwarte mensen in het Amerika van de jaren zeventig nog als tienderangs burgers werden beschouwd, is nog steeds bijzonder vreemd om te lezen voor de gemiddelde Europeaan. De opheffing van de segregatie van de scholen speelt een grote rol in het boek. We hebben in Nederland dan wel een discussie lopen over zwarte en witte scholen, maar we kunnen ons toch absoluut niet voorstellen dat het nog geen 30 jaar geleden is dat het in Amerika verboden was voor zwarte en witte kinderen om naar dezelfde school te gaan?

Het boek schetst een tijdsbeeld en het leest vlot weg, want mooie zinnen schrijven kan Grisham wel. Echt spannend wordt het nergens, omdat we van meet af aan al weten wie de ‘goeien’ en wie de ‘slechten’ zijn, bovendien is het boek zoals gezegd een raamvertelling zodat veel in het luchtledige blijft hangen.