Net iets te veel trucjes

Hij rookt als een Turk. Zo zat als een Zwitser. Fransen zijn arrogant en Schotten gierig. Over ieder volk doen wel een aantal vooroordelen de ronde. Zo ook over de Finnen: stille, eerder stuurse mensen zouden het zijn, die mits de nodige alcoholconsumptie wel tot leven komen. Dat dat niet altijd goed afloopt, blijkt uit Tijd om te sterven van Leena Lehtolainen. Hoofdpersonage Säde is begeleidster in een vluchthuis voor mishandelde vrouwen. Als manlief niet kan verdragen dat zijn favoriete ijshockeyclub weer eens verliest, wil het wel eens tot geweld komen, waarna mevrouw met blauw oog en bloedneus op de stoep van het tehuis staat. Meestal toont de echtgenoot spijt, alles komt terug goed, totdat enige weken later mevrouw terug op de deur klopt, dit keer met een gebroken rib als droevig bewijs. Tot nu toe was het streven van Het Thuishonk steeds te komen tot verzoening in het gezin. Säde begint echter in te zien dat zulks niet altijd mogelijk is, en dringt er bij de dames op aan de politie in te schakelen. En zelfs minder orthodoxe methodes gaat ze niet meer uit de weg.

Lehtolainen gebruikt net iets te veel trucjes om haar verhaal kloppend te maken. Je hoeft bijvoorbeeld geen groot licht te zijn om de identiteit van Kalle, Sädes buurman, te achterhalen. En zo zijn er nog wel een paar zaken die opvallen. Gelukkig wordt alles dankzij het uiterst verrassende einde rechtgezet, maar het kwaad is dan al geschied. Verder is dit best wel een aardig boek over vrouwenmishandeling en hoe daarmee om te gaan. Het is op zich al een hele verdienste van Lehtolainen dat ze met dit thema het melodramatische weet te ontwijken.