in een woord prachtig

In verschillende boeken komt regelmatig voor dat een schrijver het nodig vindt om een moordpartij of een andere bloedige misdaad over vele bladzijden uit te smeren. Soms lijkt het alsof het bloed van de pagina's af druipt. Vaak merk je tijdens het lezen dat dit uitweiden niet een wezenlijke bijdrage levert aan het verhaal maar meer is om het aantal pagina's in het boek te vergroten.
Dit soort uitstapjes zal je in Erfschuld van Arnaldur Indridason niet tegenkomen. Het boek telt 270 bladzijden en er is geen letter teveel ingekomen. Alle informatie die in het boek voorkomt heeft een directe of indirecte link met het verhaal. Kortom; geen overbodige ballast...... Heerlijk!
Vooropgesteld, ik heb bijna alles van Indridason gelezen wat er op de Nederlandse markt is uitgekomen en dan met name de boeken met inspecteur Erlendur in de hoofdrol. De laatste twee boeken vond ik dat hij iets minder in vorm was, maar met dit boek kan je stellen dat hij in topvorm is gekomen

Het verhaal heeft twee hoofdlijnen, waarvan de eerste zich afspeelt in het IJsland van 1944, wat bezet is door de Geallieerde troepen en de tweede verhaallijn speelt zich af in het huidige IJsland. In zijn woning wordt een oude man dood in zijn bed aangetroffen en de politie gaat uit van een natuurlijke dood, maar bij de autopsie blijkt het toch om een moord te gaan. Mede door de onderbezetting van het personeel en de prioriteit die men aan deze zaak geeft, vraagt de pas gepensioneerde inspecteur Konrad of hij eens naar de zaak mag kijken. Op de kamer van de oude man worden ook krantenknipsels gevonden over een zaak uit de tweede wereldoorlog die onopgelost blijken te zijn. De eerst link tussen de verhaallijnen is gelegd.
1944.Een inspecteur van de IJslandse politie en een van het Canadese leger onderzoeken de moord op een IJslands meisje. Omdat het lijk ontdekt is door een Amerikaanse soldaat en zijn IJslandse vriendin, wordt het leger erbij betrokken. In de loop van het verhaal blijkt er ook nog een andere vermissing, in het noorden van IJsland een belangrijke rol te spelen.

Indridason heeft een aantal geven, waardoor zijn boeken zo hoog worden aangeslagen. Hij kan als geen ander op een sobere en toch geraffineerde wijze zijn personages een gezicht geven, waarbij je op voorhand nooit een waarde oordeel kan geven over dit personage.
Daarnaast is Indridason als historicus heel bekwaam om geschiedkundige feiten in zijn verhalen te verweven. Zo is in dit boek 'de Situatie' ingebracht. Dit gaat over de relaties tussen de Geallieerde soldaten en IJslandse meisjes, met alle gevolgen van dien en de maatschappelijke impact die de houding van de IJslandse bevolking heeft in de kwestie.
Deze gaven kan hij op een prachtige wijze in zijn boeken verwerken, zodat ze op een hoog niveau uitkomen. Persoonlijk vind ik Erfschuld een van de beste boeken die ik in de afgelopen tijd heb gelezen, wat neerkomt op toch al snel 30 boeken. Met name hoe de twee verhaallijnen bij elkaar komen en tot een aporteose weet te brengen, zonder opsmuk of overbodige poespas is voor mij de manier waarop een thriller moet worden vormgegeven.
Voor mij krijgt dit boek 5 sterren. Omdat Indridason met Erfschuld precies genoeg worden nodig heeft om een prachtig verhaal te maken zonder buiten zijn kaders te stappen. Zijn taalgebruik is heel mooi en de opbouw van zijn personages indrukwekkend.
Het boek eindigt met "Twee jonge vrouwen spookten door zijn geest. De ene lag in de hoek van het Nationaal Theater, de ander stond op de rotsen bij de Dettifoss. Hij was er bijna zeker van dat ze hem vroegen hen niet te vergeten, maar over hen te waken, hen te koesteren, alsof zij de enige sieraden waren die dit pas vrij geworden volk bezat.
En juist deze zinnen geven aan dat Indridason naar mijn mening een van de begaafdste schrijvers is van de huidige Scandinavische thrillerschrijvers