Prachtig...

"De eenzaamheid in ons kunnen we alleen samen overwinnen."

Hoofdpersoon van het boek is Jules, je beleeft het vanuit zijn perspectief. Maar eigenlijk zijn alle personages de hoofdpersonen. Ze kunnen niet zonder elkaar bestaan.
De kinderen Jules, Liz en Marty, die al op jonge leeftijd hun ouders verliezen. Maar ook Toni, Elena en Alva die hen op hun eigen manier helpen het leven te doorstaan.

"Het belangrijkste is dat je je echte vriend Jules…Je echte vriend is iemand die er altijd is, die je hele leven naast je meeloopt."

Het is een boek dat ik met tranen in mijn ogen en brok in mijn keel heb uitgelezen. Niet omdat het een verdrietig boek is, maar eerder een boek over hoop. Over de veerkracht van mensen. Ondanks de, nogal aanwezige, dood van geliefden.

De relaties tussen de zes hoofdpersonen is bijzonder. Bijna symbiotisch te noemen. Al zitten er soms jaren van geen of weinig contact tussen. Ze komen altijd weer bij elkaar terug. Om weer een bepalende rol in elkaars leven te vervullen. Heel bijzonder.

"Ik heb eigenlijk altijd alleen maar gelezen om te vluchten, om me door een paar zinnen of een verhaal te laten troosten."

Deze zin raakt mij persoonlijk, omdat ik het lezen vaak ook zo ervaar. Natuurlijk is lezen is ook ontspanning. Maar vaker nog wat deze zin zegt.

Ik las dit boek na een slechte leesperiode. Maar dit boek heeft me er helemaal overheen geholpen. Ik werd eigen meteen gegrepen. Door de schrijfstijl, maar ook het verhaal. Ik heb heerlijk in het boek gewoond. Met een lach en een traan. Ik vond het meer dan jammer dat ik het boek uit had.