Rauw

Je beleeft het verhaal vanuit hoofdpersoon Sybren die je meeneemt in zijn reis naar de persoon die hij aan het worden is. Door middel van flashbacks leer je over zijn gevoel dat zijn lichaam nooit bij hem paste. Maar ook de reacties van zijn omgeving daarop.

Om helemaal met een schone lei te beginnen keert hij na 20 jaar terug in Nederland en trekt bij zijn oom in. De ongemakkelijkheid van de oom die het zo goed wil doen en daardoor juist voor lastige situaties zorgt zijn zo geloofwaardig geschreven dat ik bijna last kreeg van plaatsvervangende schaamte.

Maar ook het geklungel met de protese, en de schaamte die er toch ook bij komt kijken, worden op een pijnlijk alledaagse manier beschreven. Zonder dat het gekunsteld overkomt.

De zoektocht naar zichzelf, de twijfel ( over bijna alles ), het zichzelf de liefde niet gunnen, het wordt allemaal zonder opsmuk beschreven. Bijna rauw zou ik het willen noemen.

Ik kon het boek bijna niet wegleggen, ik wilde het leven van Sybren blijven meebeleven. En was dan ook teleurgesteld dat het boek uit was. Want het was een verhaal waar ik in had willen blijven wonen. Al was het wel een goed afgerond verhaal, dat wel. Maar ik heb soms moeite om afscheid te nemen van boekpersonages. Sybren is daar zeker 1 van!