Soms frustrerend

Ken je dat gevoel van dat iets op het puntje van je tong ligt, maar dat je er net niet bij kan komen? Dat gevoel had ik tijdens het lezen de hele tijd. Het boek leest als een slechte trip in de hersenen van iemand met problemen. En dat bedoel ik dus positief, want het is knap om dit zo goed te beschrijven dat je het gevoel hebt dat je er middenin zit.

Zoey lijkt alles goed op orde te hebben, totdat ze bij een overval wordt neergeschoten en daarbij haar ongeboren kind verliest. In de nasleep daarvan wordt ze uiteindelijk door haar man op straat gezet.

Tijdens het lezen leef je mee met Zoey, terwijl ik ook de hele tijd het gevoel had dat er een rafeltje was dat niet klopte. Iets waar ik net niet bij kon komen. Eigenlijk ook best frustrerend soms.

De ontknoping is ergens niet verrassend, door dat knagende gevoel. Maar misschien ook wel iets te veel van het goede. Ik vond het te veel waardoor het minder geloofwaardig werd. Wat jammer is, want het is verder een intrigerend boek dat je niet zomaar naast je neerlegt.

Sandra bewijst met dit boek wederom dat ze zich goed kan inleven in de psyche van de gestoorde mens. Alleen, soms wil ze, naar mijn mening, net teveel in het verhaal proppen.