Bij vlagen spannend verhaal met irritante personages en een teleurstellend einde

Willem Asman werd met zijn debuut ‘De Cassandraparadox’ genomineerd voor de Gouden Strop 2006. In de jaren erna zette hij zich als voorzitter van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs en de Stichting Gouden Strop in voor het thrillergenre. Asman studeerde kort Nederlands en haalde een bachelor in Rechtsgeleerdheid. Zijn belangstelling voor regels is terug te zien in ‘Enter’. Dit boek is het eerste deel in een trilogie die in zijn geheel binnen een jaar verschijnt. De serie gaat over een geheime beschermingsdienst.
Niemand weet dat Tyler eigenlijk niet Tyler heet, zelfs haar dochter Charlie niet. Sinds ze getuigde tegen haar man toen Charlie twee jaar oud was zit ze in een getuigenbeschermingsprogramma. Ze woont nu samen met haar dochter onder een nieuwe naam in Amsterdam. Tyler houdt zich strikt aan de regels, bang dat haar ex haar anders zal vinden. Zelfs haar dochter vertelde ze nooit het echte verhaal. Zij denkt dat haar vader dood is. Charlie heeft echter ontdekt dat hij nog leeft en is vastbesloten hem te vinden. Zich niet bewust van het gevaar gaat ze tijdens een schoolreisje in het buitenland naar hem op zoek. Als ze ontvoerd wordt, wordt Tylers ergste angst werkelijkheid. Ze probeert contact op te nemen met het getuigenbeschermingsprogramma, maar de reactie die ze krijgt laat haar eraan twijfelen of ze ooit wel in het programma zat. Zonder hulp en zonder mogelijkheden om te weten wie ze kan vertrouwen zet Tyler alles op alles om Charlie te vinden.

In ‘Enter’ treden verschillende personages als verteller op, onder andere Tyler en Charlie en enkele medewerkers van het getuigenbeschermingsprogramma. In het begin is het lastig om het verhaal te volgen omdat niet helemaal duidelijk is wat zij met elkaar te maken hebben en hoe zij een rol gaan spelen in het plot. Het duurt ook lang voordat duidelijk wordt wat precies de reden is dat Tyler in het getuigenbeschermingsprogramma zit. Uiteindelijk wordt dit opgehelderd in een aantal opeenvolgende hoofdstukken die jaren eerder spelen. Het verhaal wordt hiervoor onderbroken, wat de spanning niet ten goede komt. Daarnaast is het erg veel informatie in één keer.
Het is moeilijk om met de personages mee te leven. Charlie is wel erg dom en naïef voor een meisje van een jaar of vijftien. Bovendien is ze een onuitstaanbaar wicht. Ze doet vooral haar best om zo veel mogelijk dingen te doen die haar moeder niet goedkeurt. Haar rebelse houding tegen haar zachtaardige moeder slaat nergens op. Het kan je daardoor uiteindelijk weinig schelen wat er met haar gebeurt. Haar handelingen zijn ze idioot dat je weet dat ze dit had kunnen verwachten. Je hebt vooral medelijden met Tyler omdat haar “lieve” dochter verdwenen is, maar omdat zo lang geheim wordt gehouden waar ze precies bang voor is, is het tegelijkertijd lastig om haar angst te voelen.
Geloofwaardigheid is ook niet het sterkste punt van het boek. Het is moeilijk te geloven dat instanties daadwerkelijk zo veel macht kunnen hebben en zo snel in actie kunnen komen en dat oude rotten in het vak die “alles al meegemaakt hebben” helemaal ondersteboven zijn van wat er met Charlie gebeurt, want hoewel dat erg is, zijn er veel gruwelijkere dingen te bedenken. Daarnaast grijpt Asman soms iets te duidelijk in het verhaal in om het een bepaalde kant op te sturen. Soms ook letterlijk, want hij lijkt vooral heel erg zijn best te hebben gedaan om het boek in zo veel mogelijk landen te laten spelen. Het nut van het steeds naar andere plekken reizen is onduidelijk en Nederland lijkt er bij de haren bij gesleurd. Het wordt zelfs nooit duidelijk of Tyler eigenlijk wel Nederlands spreekt.
Ook de schrijfstijl is niet indrukwekkend. Asman gebruikt veel Engelse termen en zinnen die niet nodig zijn en herhaalt veel. Dat zorgt ervoor dat je niet te veel na hoeft te denken, maar het wekt ook irritatie op. Als je dit alles echter los kunt laten dan is ‘Enter’ nog een min of meer vermakelijk verhaal dat interessant genoeg is om uit te lezen en dat bij vlagen zelfs enigszins spannend wordt. Het middenstuk waarin steeds meer geheimen aan het licht komen die soms zelfs opgehelderd worden is veelbelovend. Helaas zakt het verhaal daarna weer in. De ontknoping is wel erg simpel en het einde ongeloofwaardig en saai. Niet op alle vragen komt een antwoord, zelfs niet op een van de belangrijkste vragen van het boek. Ook de betekenis van de titel blijft onduidelijk. Dat maakt het uiteindelijk een teleurstellende leeservaring.

De audioversie is ingesproken door radio-dj Sander de Heer. Hij leest het verhaal vrij rauw voor, met zware, hese stem. Daarnaast gebruikt hij stemmetjes. Hoewel dit enigszins bij het verhaal past, zal het niet iedereen aanspreken.

(2½ ster)