Ghostbusters in boekvorm

De meeste jongeren houden zich bezig met dingen als school en uitgaan, maar dat geldt niet voor de hoofdpersonen in dit boek. Anthony, George en Lucy hebben namelijk een hele andere bezigheid… En wat voor één: spoken jagen!
Verlaten huizen, voetstappen in de nacht, gehuil in het donker, daar kijken ze niet meer van op. Wanneer ze benaderd worden door John William Fairfax voor het spookachtige Combe Carey Hall, is dat echter wel even slikken. Het landgoed staat bekend als één van de engste en gevaarlijkste plekken. Toch houdt dat hen niet tegen. Een bloedstollende spokenjacht begint, en niet zonder gevolgen…

Dit boek is een combinatie van heerlijk griezelen en hardop schateren van het lachen. Het ene moment stonden de haartjes op mijn armen recht overeind, het volgende moment moest ik moeite doen mijn lachen in te houden om mijn inmiddels geïrriteerd kijkende medetreinreizigers niet nóg meer te irriteren.

Ik had nooit eerder van Jonathan Stroud gehoord, maar die naam zal ik zeker niet meer vergeten! Wat een origineel en spannend verhaal heeft Stroud neergezet, zeg. Zijn manier van schrijven zorgt ervoor dat je bladzijde na bladzijde omslaat tot je het boek van kaft tot kaft uit hebt. Het is niet enkel knap hoe hij humor en spanning weet samen te voegen in dit spooky avontuur, maar ook zijn personages zijn uniek en voelen levensecht. Anthony, George en Lucy hebben allen hun eigen stem, eigen persoonlijkheid, eigen trekjes. En je sluit hen alle drie in je hart. Het heerlijke kibbelen onderling, de stuntelige acties hier en daar…
Dit alles zorgde ervoor dat ik door het boek heen vloog.

Maar ook de nagelbijtende scènes vol superenge spoken zorgden ervoor dat ik het boek maar moeilijk weg kon leggen en zelfs een keer tot ver na middernacht lag te lezen om het boek uit te krijgen (zullen we maar doen alsof ik die nacht niet als een heuse schijtbroek elke keer angstig opkeek toen ik iets dacht te horen?). Combe Carey Hall en zijn dode bewoners zijn reuze griezelig, dat kan ik je verzekeren. En daarbij heeft de schrijver niet gekozen voor goedkope bangmakerij. Het verhaal is hier en daar niet alleen écht eng, maar er zit ook een verhaal achter waar duidelijk goed over is nagedacht.

Kortom: ik heb genoten van dit boek. Sterker nog: ik kan zelfs stellen dat dit misschien wel één van de leukste boekenseries is die ik tot nu toe heb gelezen. En gelukkig is het hierna nog niet voorbij. Deel 2 (‘De fluisterende schedel’) en deel 3 (‘De jongen met de lege ogen’) zijn inmiddels vertaald naar het Nederlands. We hoeven voorlopig dus nog geen afscheid te nemen van deze stuntelige helden!