Het is een liefdesverhaal. Nou ja. Min of meer.

'Sterrenstof’ is één van de boeken die pas is uitgegeven door de nieuwe uitgeverij Young and Awesome en ik kan jullie vertellen dat mijn kennismaking met deze uitgeverij zeker positief is!

Vanuit het perspectief van hoofdpersoon Henry lezen we hoe hij vanaf het eerste moment dat hij Grace ziet, geïntrigeerd is door haar. Hij is ontzettend nieuwsgierig naar dat somber lijkende en onverzorgde meisje in jongenskleren. Wanneer ze samen mogen gaan werken aan de schoolkrant, leren ze elkaar beter kennen. De fascinatie van Henry voor Grace verandert dan al gauw in verliefdheid. Grace heeft echter duidelijk een flinke emotionele bagage die ze met zich meedraagt, maar dat houdt Henry niet tegen. Hij is vastbesloten er voor te gaan, maar maakt hij kans op een liefde tussen Grace en hem?

Je sluit Henry van het begin af aan in je hart, net als Grace overigens. Je wilt weten wat er nou met Grace aan de hand is en hoe het Grace en Henry verder zal vergaan, waardoor je maar blijft lezen. De vlotte manier van schrijven draagt hier zeker aan bij.
Halverwege het boek kom je meer te weten over wat er nou allemaal precies speelt bij Grace dat ze zich zo gedraagt. De reden is emotioneel en weet te raken door de ongelofelijk pure manier waarop het verteld wordt. Je leeft mee met de personages en het laatste deel van het boek zorgt echt voor een brok in de keel.

De schrijfstijl van dit boek vond ik prettig. Het doet in eerste instantie een beetje denken aan de stijl van John Green, maar dan vind ik Sutherland wel grappiger, scherper en pakkender.
Af en toe moest ik echt hardop lachen om de manier waarop dingen verwoord werden of de gesprekken die in het verhaal gevoerd werden.

In de stijl van Green schetst ook Sutherland personages die jammer genoeg bedoeld zijn wijs over te komen, maar af en toe vooral ergeren. Personages die praten op een manier die niet bij hun leeftijd past, vol wijsheden en citaten en – in mijn ogen – hoogdravende onzin over het universum en dat soort dingen. Het komt vaak nogal pretentieus en geforceerd over. Uitspraken als ‘Je bent een buitengewone verzameling atomen‘, wie zegt nou zoiets?
Ook de gesprekken tussen Henry en zijn ouders zijn een goed voorbeeld. De gesprekken zijn grappig, maar af en toe iets té waardoor het ongeloofwaardig overkomt.
Het voelt tijdens het lezen alsof Sutherland iets te hard haar best heeft gedaan een bijzonder verhaal en nog meer bijzondere personages neer te zetten.

Buiten dat om, heb ik echt genoten van dit boek en kan ik het aanraden aan iedereen die houdt van een goed verhaal dat je aan het lachen kan maken, maar je ook ontzettend weet te raken.