Galgenveld kan niet overtuigen.

Galgenveld is het eerste deel van de tetralogie De Noordzee Moorden van de Nederlandse schrijfster Isa Maron. De release van dit boek gaat gepaard met een heuse promotiecampagne: banners, vlaggen, gratis verspreiding van 1,5 miljoen exemplaren via het Algemeen Dagblad, ... Kosten nog moeite werden gespaard. En met succes want inmiddels werden ook de filmrechten verkocht.

Galgenveld start wanneer aan het Ij het lichaam van een man wordt aangetroffen: de man hangt aan een lantaarnpaal en is gruwelijk toegetakeld. Kyra Slagter, een eindejaarsstudente, is als 1 van de eersten ter plaatste. Gedreven door haar passie voor crime start ze onmiddelijk haar eigen onderzoek. Dit tot grote ergernis van rechercheur Maud Mertens. En dan valt een volgend slachtoffer ...

Ondanks het feit dat de enorme promotiecampagne en de vermelding dat Maron zich met deze reeks definitief schaart bij bij het rijtje van beste thrillerschrijfster van Nederland voor enige argwaan zorgden, werd met hoge verwachtingen aan dit boek begonnen. Jammer genoeg kwamen al snel de eerste ergernissen de kop op steken om nadien niet meer te verdwijnen.

Veel heeft te maken met de uitwerking van de personages enerzijds en de verhaallijnen anderzijs. Zowel Kyra als Maud weten niet te overtuigen: deels door een oppervlakkige uitwerking, deels door ongeloofwaardigheid. Een negentienjarige die eventjes snel een moord gaat oplossen en zonder enige tegenkanting haar eigen onderzoek kan voeren, ook al vormt ze zo een belemmering voor de bevoegde instanties ? En Maud die voornamelijk met haar dochter bezig is, niet de indruk geeft de moord daadwerkelijk te onderzoeken en van wie men zich kan afvragen of ze hoe dan ook capabel is om de zaak tot een goed einde te brengen ...

Wat de verhaallijnen van de moorden betreft: de gruwelijkheid van de moorden staat niet in verhouding tot wat later de motieven blijken te zijn. Mede door het oppervlakkige onderzoek lijkt het alsof de moorden voornamelijk tot doel hebben de personages Kyra en Maud te introduceren en dat Galgenveld bijgevolg niet meer is dan een lange inleiding op de volgende delen.

Interessant is wel de cursieve verhaallijn over een meisje dat gevonden wordt in Schotland. Vermoedelijk gaat het hier over de verdwenen oudere zus van Kyra, maar daar zullen de volgende delen meer uitsluitsel over moeten geven.

De schrijfstijl van Maron is moeilijk te omschrijven. De gedeeltes met Maud en Kyra zijn vrij eenvodig en bevatten veel herhalingen. Het cursieve gedeelte en de hoofdstukken vanuit het standpunt van de moordenaar komen meer matuur over.

Galgenveld heeft de verwachtingen niet waargemaakt en enkel de cursieve gedeeltes sporen aan om het volgende deel nog te lezen. Maron zal dan wel sterker en overtuigender uit de hoek moeten komen of het einde van de tetralogie wordt niet gehaald.