Quasi emotieloze getuigenis van gekwetste ziel laat het ware gelaat van IS zien.

Een uitgebluste sociaal werkster is op zoek naar een zinvolle invulling van haar bestaan. Drie van haar ex-cliënten trokken naar Syrië en weten haar gaandeweg te overtuigen dat haar hulp in een vrouwenkliniek van Raqqa meer dan bruikbaar is. Na lang twijfelen gaat ze overstag en besluit de toestand enkele weken ter plaatste te gaan bekijken. Onder het mom van vrijwilligerswerk in Istanbul reist ze samen met haar vierjarig zoontje af, maar eenmaal aangekomen in Syrië blijkt dat ze voorgelogen is: ze moet zich van kop tot teen sluieren, haar paspoort afgeven en het contact met haar familie verbreken. Wanneer ze protesteert wordt ze opgesloten en langzaam dringt de realiteit door: ze moet hier weg en liefst zo snel mogelijk. Alleen zal IS haar niet zomaar laten gaan. Maar dan krijgt ze de kans te vluchten, een kans die ze met beide armen grijpt, ook al brengt ze hiermee het leven van zichzelf en dat van haar zoontje ernstig in gevaar.

Het zou de korte inhoud van een thriller kunnen zijn, maar dat is jammer genoeg niet het geval. Het is het waargebeurde verhaal van Sophie Kasiki, een moedige getuigenis van een vrouw die samen met haar zoontje in handen viel van IS en vervolgens probeert te ontsnappen. Quasi emotieloos en afstandelijk - alsof het trauma en/ of schuldgevoel nog te groot is - vertelt ze in 'Niet zonder mijn zoon' hoe het zo ver is kunnen komen, zonder zichzelf ooit echt bloot te geven. Antwoorden roepen steeds nieuwe vragen op en als lezer is het moeilijk zicht te krijgen op wat er zich allemaal in het hoofd van Sophie afspeelde. Een gekwetste ziel op zoek naar een uitweg, dat is het beeld die men als lezer krijgt. Een gekwetste ziel die onbewust de foutieve uitweg kiest, maar eigenlijk al lang daarvoor de nodige hulp had moeten krijgen. Hulp die om wat voor reden steeds achterwege bleef, met alle gevolgen vandien. De emotionele getuigenis van echtgenoot Julien raakt en doet tergelijkertijd beseffen dat Sophie er in geslaagd is alle mogelijke signalen steeds opnieuw weer te maskeren en eigenlijk al sinds de dood van haar moeder als een eenzaat door het leven ging. Ondanks de echtgenoot, de vrienden, de collega's. Alleen. Met zoontje Hugo als enige lichtpunt.

En dat brengt ons feilloos bij de manier waarop IS te werk gaat. Steeds op zoek naar familie en vrienden om te ronselen voor 'de goede zaak'. Sluw, manipulatief en meedogenloos, waarbij mensen als Sophie de ideale prooi vormen. Valse beloftes, die eens de prooi gevangen, verdwijnen als sneeuw voor de zon. Idriss, Mohammed en Souleymane - oftewel de drie 'kleintjes' zoals Sophie ze liefdevol noemde - illustreren perfect deze manier van werken. Wolven in schapenvacht, die de juiste woorden weten te zeggen, maar pas als het te laat is hun ware gelaat laten zien. Als er één ding duidelijk wordt is dat er voor de vrouw maar een beperkte plaats is binnen het kalifaat, een plaats die ze moet verdienen en waarbij haar bijna alle mogelijke rechten als vrij persoon wordt ontnomen. Een ontluisterend beeld dat door Sophie ondanks alle aanwezige afstandelijkheid perfect wordt weergegeven en enkel en alleen al daarom dit boek meer dan lezenswaardig maakt.