Het leek erop dat Åke Edwardson een punt had gezet achter de succesvolle Erik Winter reeks, "De laatste winter" dateert van 2008, maar niets is minder waar: op 12 november 2013 verschijnt met Witte ruis een 11de deel in de serie.

Winter is met zijn gezin naar Spanje verhuisd, kreeg een hersenbloeding,heeft nu te kampen met een chronische vorm van tinnitus en wordt gekweld door nachtmerries. Daar hij zich te jong voelt om reeds op pensioen te gaan, besluit hij terug te keren naar zijn vertrouwde team in Göteborg, waar hij onmiddellijk geconfronteerd wordt met een gruwelijke en bizarre moord: een vrouw en haar 2 kinderen zijn doodgestoken, enkel een baby wordt levend, maar in kritieke toestand teruggevonden. Wat is er gebeurd en waarom mocht de baby blijven leven ? Vragen waarop Winter en zijn team een antwoord trachten te vinden.

Edwardson slaagt er in onmiddellijk de aandacht van de lezer te trekken en het is moeilijk, en ook niet aan te raden, om het boek snel aan de kant te leggen: er is een snelle afwisseling van locaties, gedachten en gebeurtenissen, waardoor concentratie van de lezer echt wel noodzakelijk is. Zeker in het begin bestaat de kans de draad kwijt te raken, maar eens vertrouwd met deze manier van schrijven kan deze afwisseling enkel beschouwd worden als een pluspunt: het brengt de nodige vaart in het verhaal en het is best wel boeiend om in de gedachtenwereld van Erik Winter ondergedompeld te worden.

Zoals wel vaker bij Scandinavische thrillers voert somberheid de boventoon, het is echt geen boek om vrolijk van te worden, en is ook actie ver te zoeken. Het mooi beschreven speurderswerk , de vele plotwendingen en de uiteindelijke ontknoping maken van Witte ruis wel een echte aanrader !