Lezersrecensie
Ik zal regen geven: stoffig, rauw en meedogenloos echt!
Hoe overleeft een gezin zonder water? Annie Bell woont in Oklahoma tijdens de zogeheten ‘Dust Bowl’ de stofstormen in de jaren dertig. Nergens kan ze aan het stof ontsnappen. Het zit in haar haren, dringt de neusgaten binnen, bedekt het vee in de stal. De oogst staat te verdrogen op het land. Annie is op zoek naar een uitweg. Net als haar man Samuel en haar dochter Birdie. De laatste kiest een uiterst gevaarlijke manier om aan de dorre streek te ontkomen.
Rae Meadows heeft een mooie schrijfstijl. Elk personage heeft een eigen stem, een eigen motief en handelt authentiek. Voor de lezer is de droogte voelbaar. Niet alleen in de scenes waarin de zandstormen langs razen, ook in de tegenstelling hoe het ooit was, met overvloed aan oogsten en gezonde dieren naar de dorre akkers, schrale oogst, de warmte en het overvloedige zand.
Het gezin Bell is gelovig, dat spreekt door de regels heen, maar krijgt nergens de boventoon. De genuanceerdheid waarmee Meadows het geloof een centraal onderdeel van het gezin laat zijn, draagt bij tot de oprechtheid van het verhaal. Samuel die dankzij veelvuldig dromen van een zondvloed besluit een ark te bouwen. Annie die sinds haar dochtertje stierf niet meer met Samuel meebidt. De centrale plaats die de kerk en het geloof in een gemeenschap blijft innemen, met mensen die steeds minder reden hebben in god te geloven.
Birdie kiest haar eigen weg. Met een paar pennenstreken bereidt Meadows de lezer voor dat Birdies weg en haar leven met Cy niet zal plaatsvinden zoals Birdie dat wenst. Zonder opsmuk laat Meadows haar verhaal zich ontvouwen.
Wrang, stoffig, droog, rauw in verdriet en meedogenloos echt. Nergens spaart ze haar personages. Toch is dit ook een verhaal van hoop en leven. En dan is het niet de regen die maakt dat de cyclus voor Annie opnieuw begint.
Een mooie, indrukwekkende roman waarbij je als lezer ook hoopt op de regen.
Deze recensie staat op op mijn blog The Spirit of Words:
https://thespiritofwords.com/blog-liane-baltus/
Rae Meadows heeft een mooie schrijfstijl. Elk personage heeft een eigen stem, een eigen motief en handelt authentiek. Voor de lezer is de droogte voelbaar. Niet alleen in de scenes waarin de zandstormen langs razen, ook in de tegenstelling hoe het ooit was, met overvloed aan oogsten en gezonde dieren naar de dorre akkers, schrale oogst, de warmte en het overvloedige zand.
Het gezin Bell is gelovig, dat spreekt door de regels heen, maar krijgt nergens de boventoon. De genuanceerdheid waarmee Meadows het geloof een centraal onderdeel van het gezin laat zijn, draagt bij tot de oprechtheid van het verhaal. Samuel die dankzij veelvuldig dromen van een zondvloed besluit een ark te bouwen. Annie die sinds haar dochtertje stierf niet meer met Samuel meebidt. De centrale plaats die de kerk en het geloof in een gemeenschap blijft innemen, met mensen die steeds minder reden hebben in god te geloven.
Birdie kiest haar eigen weg. Met een paar pennenstreken bereidt Meadows de lezer voor dat Birdies weg en haar leven met Cy niet zal plaatsvinden zoals Birdie dat wenst. Zonder opsmuk laat Meadows haar verhaal zich ontvouwen.
Wrang, stoffig, droog, rauw in verdriet en meedogenloos echt. Nergens spaart ze haar personages. Toch is dit ook een verhaal van hoop en leven. En dan is het niet de regen die maakt dat de cyclus voor Annie opnieuw begint.
Een mooie, indrukwekkende roman waarbij je als lezer ook hoopt op de regen.
Deze recensie staat op op mijn blog The Spirit of Words:
https://thespiritofwords.com/blog-liane-baltus/
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Liane Baltus
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
