Een debuut om je duimen en vingers bij af te likken. Of je wolvenpoten zo je wil…

De veertienjarige Esther woont in een saai dorpje in de Pyreneeën en leidt een doodnormaal leven. Ze heeft een bijbaantje in de supermarkt, helpt haar moeder in het huishouden en wil met haar vriendinnen naar een feestje. Maar aan dat zorgeloze leventje komt een einde … Op een avond, als Esther alleen thuis is, dringen drie mannen het huis binnen en vallen haar aan. Ze spuiten een vreemde vloeistof in haar nek en bedreigen haar. Voor Esther weet wat er gebeurt, zijn ze weer verdwenen. De volgende dag is alles anders. Esthers lichaam lijkt niet meer hetzelfde. Ze wordt sterker en sneller, en haar zintuigen zijn hypergevoelig – maar ze is niet veilig. De drie mannen maken jacht op haar … Wat willen ze in hemelsnaam?

Eerst en vooral wil ik zowel uitgeverij Clavis als de auteur, Christine Charliers, bedanken om mij een recensie-exemplaar van dit boek te willen bezorgen. Ik heb de voorbije weken een aangenaam en leuk contact met Christine gehad, en het was dan ook een eer voor me dat zij graag had dat ik het boek las en recenseerde. Dus, Christine, bedankt, ik heb dit met veel plezier gedaan!

Wat het verhaal zelf betreft, de proloog zet dadelijk de toon en grijpt je van de eerste bladzijde bij de keel. Je voelt in de toppen van je tenen dat dit een boek vol spanning zal worden.

Christine Charliers schrijft zeer vlot en de spannende gebeurtenissen volgen elkaar razendsnel op. Bij sommige scènes loopt de spanning echt heel hoog op en gebeuren er dingen die je als lezer echt niet wil dat er met het hoofdpersonage gebeurt. Regelmatig heb ik zelf het boek willen inspringen om in te grijpen. Al heeft Esther veel meer moed en kracht in zich dan ik ooit zal hebben… Maar laat het duidelijk wezen, het is zeker geen boek voor watjes.

Maar het boek is véél meer dan alleen een opvolging van spannende scènes. Want ook liefde en emotie spelen een belangrijke rol in het verhaal. Daarnaast wordt er ook een zeer belangrijk onderwerp aangesneden: pesten. Op school krijgt Esther hier veelvuldig mee te maken, en zij niet alleen, en je krijgt een mooi inzicht in hoe de slachtoffers dit beleven. Pestvideos op YouTube, fysiek geweld, afpersing,… het komt allemaal in het boek voor. En spijtig genoeg ook de pijnlijke realiteit dat het niet altijd de pesters zijn die gestraft worden of geviseerd. Vier op de tien Belgische kinderen worden gepest. Slechts zes andere landen doen het nog slechter. Bovendien is pesten in België erger geworden dan tien jaar geleden, terwijl de meeste landen vooruitgingen. Voor mij dus een extra motivatie om dit boek aan iedereen aan te raden. Ik hoop dat de kinderen en jonge mensen die dit boek lezen hier dan ook even bij stilstaan. Pesten is niet stoer, het is simpelweg een uiting van onmacht.

Nog even iets over de cover van het boek. Het zal velen niet opvallen, maar als je de cover goed bekijkt zie je een mooie verwijzing naar Esther, zowel in mensen- als in wolvengedaante. Haar ogen zijn goudgeel, haar gezicht is niet egaal, en haar jas staat symbool voor haar wolf zijn. Je moet zelf maar eens goed zoeken, maar je kan duidelijk een wolvenpoot en staart onderscheiden. Het is dus geen bontjas, maar het geeft haar eigen vacht weer. Ik houd van zulke covers. Covers die een dubbele betekenis hebben, die fraai zijn vormgegeven en je nieuwsgierig maken naar de inhoud van het boek.

In de ban van de wolf is een debuut om je duimen en vingers bij af te likken. Of je wolvenpoten zo je wil…