(3.5*) Mooie en beeldende familieroman over drie generaties Marokkaanse vrouwen

Hartelijk dank aan uitgeverij Luitingh-Sijthoff voor het beschikbaar stellen van het recensieboek.
“In je dromen ga jij” is het tweede boek van Inge van der Krabben. Haar debuutroman “Tot waar we kunnen kijken” werd goed ontvangen. De vraag is dan of zij aan de verwachtingen kan voldoen na een geslaagd debuut.
In deze roman vertelt ze het op waarheid berustend verhaal van drie Marokkaanse vrouwen die ieder een nieuwe generatie vertegenwoordigt en die allen inmiddels al jarenlang in Nederland wonen. Safia, de oudste en tevens de moeder en grootmoeder van de twee andere vrouwen, ligt op sterven in het ziekenhuis. Ze wordt geplaagd door herinneringen aan haar eerstgeboren zoon uit een eerder huwelijk. Ze heeft haar zes kinderen uit haar tweede huwelijk nooit verteld dat ze eerder getrouwd is geweest en dat ze al een zoon had die ze bij haar ex-schoonfamilie heeft achtergelaten. Voordat ze sterft wil ze haar eerstgeborene nog eenmaal zien en ze vraagt haar dochter Mariam of ze naar Marokko wil reizen om haar zoon, Mimoun te zoeken en mee naar Nederland te nemen als ze hem heeft gevonden. Ze laat Mariam beloven dat ze aan niemand anders haar grote geheim verklapt.
Mariam heeft echter ook zo haar eigen zorgen. Haar dochter Aya, die geneeskunde studeert, staat op het punt om te gaan trouwen en het huis te verlaten. De relatie met haar man Ayub is momenteel ook enigszins gespannen, de naderende dood van haar moeder brengt veel stress met zich mee en daar komt dan nu het verzoek van haar moeder bij.
Ondertussen heeft haar tweeëntwintigjarige dochter Aya ook zo haar geheimen. Ze is niet gelukkig met haar studiekeuze, en ze is zwanger. Beide geheimen durft ze niet op te biechten aan ouders. Zij zijn namelijk zo trots dat ze voor arts studeert en seks voor het huwelijk is een no-no in de normen en waarden van haar ouders. Aya denkt daar heel anders over. Ze is meer verwesterd in haar opvattingen.

Aan de hand van deze drie vrouwen neemt Inge van der Krabben je als lezer mee en vertelt een mooi en ontroerend verhaal over drie vrouwen uit verschillende generaties die alle drie worstelen met hun zoektocht naar hun identiteit, de zin van het leven, de kloof tussen de twee culturen waarin ze leven en hoe goed ze elkaar eigenlijk kennen.



De schrijfstijl van Inge van der Krabbe is heel prettig. Alsof ze het verhaal daadwerkelijk aan jou zit te vertellen in plaats van het puur lezen van woorden op papier. Hierdoor komen de personages zo levensecht over en komt het verhaal van deze drie vrouwen goed over. Toch raakt “In je dromen ga jij” mij minder dan haar debuutroman. Ik heb moeite om de vinger op de zere plek te leggen waardoor dit komt. De beeldende en empathische schrijfstijl is hetzelfde in beide boeken. De personages levensecht. De worstelingen en de emoties die voorbijkomen bij met name Mariam en Aya zijn voor mij herkenbaar. Het onderwerp spreekt mij erg aan. Ik hou van familieromans met historie. Is het dan toch het feit dat het leven tussen c.q. in twee culturen en de spanningen en interne worstelingen die dit met zich meebrengen ver van mij afstaan en dat ik hierdoor toch meer afstand ervoer tot de hoofdpersonen? Dat zet mij nog steeds aan het denken. Wat dan weer een pluspunt van het boek is. Een boek dat je aanzet tot denken, tot zelfonderzoek is een goed boek. De worstelingen die ze ervaren zijn veel breder dan alleen het leven in of tussen twee culturen. De universele vragen over liefde, wie ben ik, hoe goed kan je een ander kennen, wat is mijn inbreng op aarde, jouw plaats binnen een gezin, familie, gemeenschap enzovoort spelen ook bij hen.
Of zit het toch in het verloop van de plot? De zoektocht naar Mimoun voelde voor mij op sommige punten te geforceerd, waardoor het minder geloofwaardig overkwam. Alsof ze te veel moeite heeft gedaan om de zoektocht in het verhaal te laten passen. Toch spelen ook hier weer duale gevoelens, omdat de zoektocht een mooie inkijk geeft in het leven van Safia in Marokko, de terugkerende vraag “hoe goed kennen we elkaar nu eigenlijk” goed aanbod komt en haar beeldende manier van schrijven Marokko voor mijn ogen tot leven laat komen.

Al met al worstel ik dus na het lezen van het boek met de vraag hoeveel sterren ik zal gaan geven. Enerzijds is het gewoon een goed boek, anderzijds wringt er iets waardoor ik er meer afstand heb ervaren tot het verhaal. Uiteindelijk kom ik dan op 3.5* uit, omdat ik het boek hoe dan ook bovengemiddeld goed vind. De haast filmische en zeer invoelende schrijfstijl van Inge van der Krabben maakt voor mij dat ze zeker boven de middenmoot uitsteekt.