Fascinerend vanaf de eerste zin.

Samenvatting
Tien jaar geleden heeft David, destijds 8 jaar, zijn vader zien sterven tijdens een gevecht met Staalhart. Een van de wreedste Epics in de veranderde wereld. Een wereld permanent gehuld in duisternis. Met uitzondering van het licht dat vanaf de geheimzinnige Calamity op de aarde neer straalt. Veel is in staal veranderd. Mensen wonen ondergronds en worden onderdrukt door het keiharde en wrede regime van Staalhart en andere Epics. Nu wil hij wraak nemen. Hij probeert zich aan te sluiten bij een ondergrondse verzetsgroep genaamd de Wrekers. De Wrekers bestaat uit een vijftal mensen die met gerichte acties Epics uit de weg ruimen om zo het bewind van Staalhart te ondermijnen. Epics zijn er in allerlei soorten en maten. Ze zijn een soort geëvolueerde mensen met speciale krachten. De een krachtiger dan de ander. Net als in o.a. Pokémon-, Magic- en Skylanderverhalen zijn de Epics in te delen in verschillende categorieën zoals Vuur, Aarde, Lucht enzovoort. De leider van de Wrekers wordt Prof genoemd. Hij is de man van de beslissingen, zwijgzaam over zijn verleden, intelligent. Abraham is de wapenexpert van de groep, terwijl Tia de geleerde is van het stel. Cody is het vierde lid en hij is de scherpschutter. Hij komt in actie als Megan, het nieuwste lid van de groep, het doelwit in de juiste positie heeft gekregen. David wil de groep opsporen en na jaren van zorgvuldige planning gaat hij op zoek naar de Wrekers. Hij wil ze overhalen hem te helpen om Staalhart te vermoorden. Staalhart, die de reputatie heeft onkwetsbaar te zijn. David heeft echter een geheim. Hij heeft Staalhart als enige ooit zien bloeden. Hoe, dat weet hij niet, en daarom heeft hij de hulp van de Wrekers nodig. Zij weten zoveel over Epics dat ze hem wel moeten kunnen helpen, denkt hij. Zijn vader heeft hem namelijk geleerd ‘Daar waar boeven zijn, zijn ook helden’ en de Wrekers moeten volgens David dan wel de helden in het geheel zijn. Zijn geloof dat zijn vader hierin gelijk heeft, heeft hem de afgelopen 10 jaar op de been gehouden.

Conclusie
Brandon Sanderson, geboren in 1975, is een Amerikaanse fantasyschrijver die in 2012 de David Gemmell Legend Award heeft gewonnen. Voor deze prijs is hij inmiddels zes keer genomineerd geweest. Zijn boeken worden goed verkocht. Met maar liefst zes boeken heeft hij hoog op de New York Times-bestsellerlijst gestaan en van veel boeken heeft hij de filmrechten verkocht. Waaronder dit boek ‘Staalhart’. Voor mij tevens de kennismaking met zijn boeken. Is deze kennismaking bevallen? Daar kan ik van harte ‘já’ op roepen. Staalhart heeft mij vanaf de eerste zin gepakt. De eerste zin intrigeerde mateloos ‘Ik heb Staalhart zien bloeden’. Kort, krachtig, prikkelend. Vanaf dat moment direct gefascineerd. Wat is er zo bijzonder aan dat je iemand hebt zien bloeden. Naarmate het boek vordert wordt duidelijk dat de openingszin echt keigoed is. Niet alleen zijn openingszin heeft mij gegrepen. Sanderson is in staat om prachtige en filosofische zinnen af te wisselen met enorm treffende beschrijvingen. De huidige maatschappij wordt flink op de korrel genomen. Niet alleen de machthebbers, de geldbeluste egoïsten, maar ook zaken als moderne kunst, de bedragen die daarvoor neergeteld worden, en de makke-schapen-mentaliteit van het gros. De technologische ontwikkelingen zijn een groot onderdeel van het verhaal. De ethiek ervan doorspekt de verhaallijn. Naast de treffende beschrijvingen van de maatschappij en haar toekomstbeeld creëert de schrijver ook sterke personages die tot aan het eind mysterieus blijven. Hij weet je als lezer meerdere keren een unheimisch gevoel te geven. Durf je te vertrouwen op je intuïtie als het gaat om de personages en hun motieven. Als je dan denkt te weten hoe het zit dan weet Brandon Sanderson je met een aantal twists te verrassen, je toch weer aan het twijfelen te brengen. Desondanks zijn de personages zo beeldend dat je ondanks de onderbuikgevoelens een band voelt met hen. Je wilt weten wat er gebeurt, of alles goedkomt en dan deelt Sanderson weer een enorme optater uit. Het einde is dusdanig verrassend en open dat je de uitgever zou willen vragen om het vervolg ‘Vlammenwerper’ direct uit te brengen in plaats van in september. Staalhart krijgt van mij een dikke 5* beoordeling.