Een toekomst zonder Harry Bosch

In een van de edities van het inmiddels gestopte Crimezone Magazine werden de beste seriepersonages onder de loep genomen. De wereldberoemde protagonist van de sympathieke Amerikaanse auteur Michael Connelly kreeg daarbij een prominente plek in het beschreven rijtje. Niet zo gek, als je bedenkt dat deze Harry Bosch – die zijn naam dankt aan een Nederlandse schilder – in al bijna twintig thrillers van Connelly zijn opwachting maakte. De besnorde politieman, zo rond de 65 jaar oud, gaat dus al een tijdje mee. En waar sommige seriepersonages het eeuwige leven lijken te hebben, groeit Bosch mee met de tijd en nadert hij de pensioengerechtigde leeftijd. Maar niet voordat hij het kwaad heeft bestreden in Brandhaard, het negentiende deel in de reeks en volgens The New York Times “de beste Harry Bosch-thriller in jaren”.

Een negen jaar oude zaak belandt bij cold case-rechercheur Harry Bosch op het bureau, wanneer het neergeschoten slachtoffer van destijds nu alsnog aan de gevolgen van het schot is overleden. ‘Drive by shooting’ luidde de conclusie van het onderzoek toentertijd, wat inhoudt dat de onderzoekers toen van een verdwaald schot met een willekeurige, ongelukkige treffer uit zijn gegaan. De noodlottige getroffene was Orlando Merced, lid van een Mexicaanse volksband, die op de bewuste dag op een plein aan het spelen was. Bosch heropent de zaak, duikt in het onderzoek en krijgt daarbij hulp van de jonge, latina-rookie Lucy Soto. De zoektocht naar de toedracht en de dader is niet gemakkelijk, mede omdat de zaak al enigszins verjaard is. Heeft de gewelddadige latinostraatbende White Fence er iets mee van doen? Wat weten Merceds toenmalige bandleden? En moet er iets gezocht worden in het feit dat burgemeester Zeyes de verlamde Merced heeft gebruikt in zijn verkiezingscampagne?

De ervaren Bosch bijt zich vast in de zaak. Na negentien avonturen is hij nog altijd even levensvatbaar, vastberaden de zaak op te lossen. Zwijgzaam, maar toch altijd in conflict met gezaghebbenden, brengt hij zijn expertise over op de bevlogen en getalenteerde Lucy Soto. Een op elkaar ingespeeld, goed samenwerkend duo is het nog niet, maar een welkome aanvulling is Soto zeker. Haar verleden is treurig, in alle opzichten. Als kind zat ze samen met haar schoolklas vast in een kelder van een appartementencomplex toen er brand uitbrak. Veel van haar vriendinnetjes kwamen om en tot op de dag van vandaag weet niemand exact wat er is gebeurd. De brand leek aangestoken, maar dat is nooit bewezen. Naar mogelijke daders is er dus ook nooit gezocht. Tot nu. Als Bosch haar verhaal hoort, wil hij haar helpen deze verschrikkelijke gebeurtenis uit te zoeken. Zijdelings naast hun lopende werk. Tijdens deze speurtocht komt de aard van Soto naar boven, daar ze persoonlijk betrokken is. Ze blijkt over eenzelfde karakter als Bosch te beschikken; rechtschapen, hardwerkend en onvermurwbaar. En waar het ene karakter haar loopbaan net begint, nadert Bosch juist zijn pensioen. Moeten we daarover treuren?

Onvermijdelijk komt er een einde aan de carrière van Harry Bosch, maar er zijn genoeg oplossingen en opvolgers voorhanden voor Michael Connelly. In eerdere boeken maakten we al kennis met Harry’s dochter Maddie, die ook in Brandhaard  weer even voorbij komt. Maddie heeft al sinds 2010 de ambitie om bij de politie te gaan en krijgt schietlessen met het Glock-pistool van haar vader. Een ideale opvolgster van haar vader dus. Maar ook Lucy Soto is een goede kandidaat om de hoofdrol van Bosch over te nemen. Genoeg ruimte voor Connelly om iets nieuws te creëren. Als hij dezelfde meeslepende schrijfstijl blijft hanteren, dezelfde ijzersterke plots met dito wendingen blijft bouwen en dezelfde spanning bij de lezers blijft injecteren, dan komt het goed. Kortom, als Michael Connelly gewoon blijft schrijven, dan ziet de toekomst er rooskleurig uit. Ook zonder Harry Bosch. Tot het zover is, is het genieten van Brandhaard !