Opbouw, opbouw en nog eens opbouw

Oké, even een geheugenopfrisser naar het einde van de vorige trilogie. Juliette werd eindbaas met haar superkrachten en heeft de Supreme Commander van de Reestablishment (Warner’s vader) vermoord. Ze heeft de sector overgenomen en is nu zelf Supreme Commander van sector 54. Het boek gaat eigenlijk gelijk daarna verder.

Juliette is Supreme Commander maar heeft onderschat wat daar allemaal bij komt kijken, Behalve de duizenden rapporten die ze van andere leidinggevende van de Reestablishment krijgt, wordt ze overspoeld met mailtjes die ze moet beantwoorden, nutteloze vragen die haar kant op worden geslingerd en conflicten die ze moet oplossen. Het is nogal wat. Buiten dat moet ze rekening houden met vergeldingsacties van de andere commanders. En ze heeft een relatie met een nogal ingewikkeld persoon. Laten we eerlijk zijn, Warner is niet echt een open boek. Als de geschiedenis ze inhaalt komt Juliette voor onmogelijke keuzes te staan.

Juliette is aan het eind van het vorige deel echt even een eindbaas geworden maar aan het begin van dit boek wordt al snel duidelijk dat ze nog niet helemaal lekker in haar nieuwe rol zit. Na haar opsluiting, haar jeugd, haar martelingen is ze dusdanig beschadigd dat ze maar moeilijk kan geloven dat ze gewonnen heeft, dat ze nu Supreme Commander is. Het is nogal overweldigend en daardoor gaat ze aan zichzelf twijfelen. We zien dus weer een onzekere, terughoudende Juliette.

Warner daarentegen heeft het volste vertrouwen in Juliette. Hij probeert haar te steunen, niet te sturen. Probeert ook zijn rol opnieuw te vinden en probeert zijn geschiedenis los te laten. Dit gaat echter niet zo makkelijk. Als de geschiedenis ineens letterlijk op de stoep staat zet dit zijn wereld, en relatie, compleet op zijn kop.

Die geschiedenis komt in de vorm van de kinderen van de Supreme Commanders van alle continenten. Ze zijn als afgevaardigden gestuurd om te kijken wat ze voor een vlees in de kuip hebben, Om te kijken hoe serieus de dreiging van madame Ferrars is. Net als Warner hebben zij een harde opvoeding gehad en zijn ze getraind om alles te zien, sneller te zijn en om meedogenloos toe te slaan.

De karakters, ook Juliette en Warner, staan aan het begin van een nieuw verhaal en dat merk je. Ze zijn anders dan aan het eind van deel drie. Het sluit wel aan maar het is ook een nieuw begin. Tahereh heeft het naar mijn idee zo geschreven dat de personages gedurende de nieuwe trilogie wederom een groei kunnen doormaken. Dat maakt wel dat de karakters irritant onzeker zijn, iets wat we niet meer van ze gewend zijn.

De POV wisselt steeds tussen Juliette en Warner. De novella’s die bij de eerste trilogie zit is er in principe al in verweven. Het maakt dat de gebeurtenissen goed omschreven worden en je beide kanten van dezelfde munt ziet. Dit is fijn maar legt het tempo in het boek erg laag.

Bij de kinderen van de Supreme Commanders heb ik ook het idee dat ze allemaal voorgesteld worden. Ze hebben, behalve dat ze nogal wat spanning veroorzaken tussen Juliette en Warner, niet echt een rol in het verhaal. Het lijkt alsof ze meer geïntroduceerd worden zodat ze later in de trilogie een rol kunnen spelen. Ook dit maakt dat het tempo laag ligt.

Dan is er de onzekerheid van Juliette. Hier heb ik me met tijden wel echt aan geïrriteerd. Dit is het eerste boek waarin ik merk dat Juliette aan het puberen is. Ze maakt zich super druk om haar relatie met Warner, dat ze niet veel dingen van hem weet en in plaats van hem er naar te vragen gaat ze zielig doen. Als ze voor een dilemma staat gaat ze op slot, in haar hoofd, in plaats van met haar team te overleggen. Het moest toch een keer voorkomen dat er een overleg plaatsvond tussen Warner, Delalieu, Juliette en Castle. Misschien Kenji erbij gooien voor de humor? Je hebt een heel team dat ervaren is in leiden en je maakt daar geen gebruik van? Behoorlijk stom.

Het boek voelt simpelweg als een opbouw naar de vervolgdelen. Alle karakters worden geïntroduceerd, nieuwe problemen aan het licht gelegd en onzekerheden worden verwoord. Het tempo ligt hierdoor ontzettend laag en de enige rede dat ik door wilde lezen was omdat ik wist dat er iets moest komen. Tahereh kan niet een boek zooo saai maken, het MOET opbouw zijn.

Dan ergens tegen het eind van het boek komt de spanning in een stroomversnelling, ik meen dat er in ongeveer 4 bladzijden een enorme plottwist plaatsvindt en dan komen er nog eens 20 bladzijden na om je lekker te maken voor het volgende deel. WHAT THE F?! Dat was het dan.

Al met al maakt het einde een hoop goed en maakt het je lekker voor deel 5. Echter, als je naar het boek op zich kijkt is het een ontzettend traag, best wel saai verhaal waar je niet doorheen zou komen als je niet een grote liefde hebt voor de bekende personages erin. Daarom geef ik het boek 3 sterren. Want Kenji <3