Mooi, maar soms iets te veel van het goede

De schaduw van de wind stond al jaren ongelezen bij mij in de boekenkast. In het kader van de week van het vergeten boek ben ik er eindelijk toe gekomen om dit boek te lezen.

Het verhaal gaat over Daniel Sempere, die door zijn vader wordt meegenomen naar het Kerkhof der Vergeten Boeken, dat diep verborgen in Barcelona ligt. Hier - toeval of niet? - ontdekt hij het boek De schaduw van de wind van Julian Carax. Hij wordt zo gegrepen door het boek dat hij op zoek gaat naar de schrijver en naar het antwoord op de vraag waarom (bijna) alle boeken van de schrijver zijn verbrand.
Het thema deed me denken aan Nachttrein naar Lissabon van Pascal Mercier. Ook daar raakt de hoofdpersoon zo geobsedeerd door een boek dat hij op zoek gaat naar de schrijver en gaandeweg het verhaal als het ware lijkt samen te smelten met de schrijver. Ook in De schaduw van de wind lijken Daniel en Julian in zekere zin samen te smelten.
Het Kerkhof der Vergeten Boeken vind ik wel een hele mooie vondst. Welke boekenliefhebber zou daar nu niet eens willen ronddwalen?
Het verhaal is prachtig, evenals het taalgebruik. Maar ondanks dat overviel me zo nu en dan toch een zekere vermoeidheid door de vele door elkaar lopende verhaallijnen, de vele uitweidingen en hier en daar een te veel aan mooie zinnen. Het had van mij allemaal iets minder gemogen.
Door de redelijk complexe verhaallijnen denk ik wel dat dit een boek is dat baat heeft bij een tweede keer lezen.
Boeide het boek mij genoeg om ook de volgende drie delen van het vierluik te willen lezen? Ja, dat wel, maar daar laat ik wel nog enige tijd overheen gaan.
Ik heb getwijfeld tussen drie en vier sterren, maar omdat het verhaal op zich erg mooi is toch vier sterren.