Geen Christie wel spannend.

De monogram moorden - Sophie Hannah

Voor mij is Hercule Poirot één van de allerbeste detectives ooit gecreëerd door een schrijver. Als mens zou hij stinkvervelend zijn met zijn obsessieve netheid, maar als karakter in een boek doet dat het erg leuk. Hij is gewoon slimmer dan alle andere mensen die in het boek voorkomen, doordat hij zijn "kleine grijze celletjes" gebruikt. Ik mag 'm wel.

Hercule Poirot is altijd een Belg geweest, zij het dan een Waal en geen Vlaming. En hij is trots op zijn afkomst, net als een heleboel andere mensen uit andere landen. Voor mij bestaat er geen stereotype "Belgisch" gedrag. Ieder mens is uniek en uit zich op zijn eigen unieke manier; dat geldt zeer zeker ook voor Hercule Poirot.

Zoals ook in de boeken van Agatha Christie zijn de overige personages ondergeschikt aan Poirot, maar niet storend. Van eder personage is duidelijk wie en wat ze zijn en wat ze doen.
De relaties tussen de verschillende personages is net zo duidelijk als goed is voor het verhaal, want anders zou de spanning wegvallen.
Als lezer voel ik me het meest verwant met de speurder zelf.

Ik had "De lege kamer" al gelezen van deze schrijfster. Dat was een heel ander verhaal en ze heeft ook duidelijk haar stijl aangepast voor deze detective. "De lege kamer" had een andere schrijfstijl en woordgebruik. Maar voor dit verhaal treft ze de goede toon. Ik blijf uitkijken naar nieuwe boeken van deze schrijfster, ook al is dat dan geen Poirot. Haar stijl is vlot en makkelijk leesbaar.
Het verhaal is goed opgebouwd, je weet nooit teveel of te weinig. Het is geen snellopend verhaal, maar dat kan ook niet want het speelt in 1929. De verwikkelingen zijn goed verstopt en de verhaallijn werkt duidelijk naar een einde toe. Dat is en blijft een verrassing, net als bij Agatha Christie zelf. Sophie Hannah heeft een duidelijk eigen stijl en die is goed. Christie immiteren is niet makkelijk en ook niet nodig.
Jammer genoeg krijg ik niet het gevoel van 1929. Christie gebruikte nooit de eerste persoon om deze verhalen te vertellen, maar nu is de politieman de verteller in de eerste persoon. Of Poirot ooit zo dicht bij z'n eigen huis op vakantie zou gaan in een pension betwijfel ik, want hij is niet gauw tevreden en logeert vaak in luxe hotels en landhuizen (en dan klaagt hij nog vaak). Koffie drinken in een obscuur eettentje valt ook een beetje buiten wat je van Poirot verwacht. Verder is het vreemd dat Poirot al voordat hij alles op een rijtje heeft iedereen bij elkaar roept. Dat deed Christie nooit. Dat is een beetje jammer voor dit verhaal en doet er echt afbreuk aan. Poirot is zo zelfverzekerd dat hij alles in één keer afhandelt en dan weet de lezer ook wie het heeft gedaan. Daar schiet het boek een beetje tekort, dus blindelings zou ik dit niet voor een Agatha Christie hebben aan gezien.
Het doet verder niets af aan het verhaal, want dat is spannend en onderhoudend. Het is beter dan ik had verwacht, want het is niet makkelijk om de "grande dame" te evenaren. Het komt erg dicht in de buurt van wat Christie zelf voor verhalen schreef, alleen al door de titel. Ik heb het boek met veel plezier gelezen en heb 't gelijk doorgegeven aan mijn vader.
De omslag van het boek vond ik mooi, een beetje Art Nouveau en dat was de goede periode voor dit verhaal. Subtiel kleurgebruik van zwart, geel en zilver.
Voor mij hoeven moderne schrijvers niet in de huid van een ander te kruipen, want het lijkt me beperkend voor hun eigen talent en creativiteit. Iedere tijd heeft zijn geniën.